Imágenes de páginas
PDF
EPUB
[ocr errors]

πινον ή κατα το παθος οικονομία, αυτής ουν επινοίας διαι ρουσης το κατα φιλανθρωπίαν μεν ήνωμένον, τῷ δε λόγω δια κρινομένου όταν μεν το υπερκειμενον και ὑπερεχον παντα νουν, &c. as before. (Justiniani Imperator. Edictum. Concil. vol. iii. p. 300.)

45. The old traveller Cosmas Egyptius supplies us with, we will say, an indeterminate citation in the following curious passage.

Ανομία γαρ οντως μεγάλη το αθετείν τα λόγια του Θεού, και αντικρυς αυτών το σφαιρικον σχημα τῷ ουρανῳ δωρεισ θαι. Οἱ τοιούτοι γαρ ου δύνανται προσδέχεσθαι την μακα μιαν ελπίδα, και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεου και σωτηρος ήμων Ιησου Χριστου, ὃς εδωκεν ἑαυτὸν ὑπερ ημων· ουτε βουλονται ακουσαι μέτα πιστων εξ ύψους προς καλουμένου του δεσποτου Χριστου, Δευτε οἱ ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ήτοιμασμένην υμιν βασίλειαν απο καταβολής κόσμου (Matt. xxv. 34.) αλλ' αει κατα την υπόληψιν πλανωμένοι αστατατῳ φορά περιφερον ται συν τη ἑαυτῶν σφαιρα, παύλαν τουτων μη ελπίζοντες ποτε γενεσθαι. (Christiana Opinione de Mundo, p. 155.)

46. The text occurs in another place in Cosmas, but not more to our purpose than in the former instance.

Και παλιν, προσδεχομενοι την μακαρίαν ελπίδα, και επι φανειαν της δόξης του μεγάλου Θεου και σωτήρος ημων Ιησου Χριστου και παλιν, ει ουν συνεγέρθητε τῷ Χριστῷ, τα ανω ζητειτε (Col. iii. 1.) This is all a chain of scriptu

ral

ral quotations (among which, besides the above, are Heb. vi. 17. Phil. iii. 13, &c.) to prove that, εστι τις κρείττων ζωή, ισχυρα και ουράνιος, μεθ' όρκου, παρα Θεού παραγγελλομένη (p. 252.).

47. In the Questiones of Anastasius we have the fol lowing, in a section under the title, Του άγιου Βασιλείου, εκ των ασκητικων. I did not, however, meet with the place in St. Basil.

Μη γένοιτο δε ήμας καυχάσθαι ει μη εν τω ονόματι Ιη σου Χριστου του μεγάλου Θεου και σωτηρος των ψυχων ἡμων. Ότι αυτῷ πρεπει δόξα νυν και αει, και εις κ. τ. λ. (p. 124.) Though indeed this cannot properly be called a quotation from St. Paul, yet for our purpose, it is nearly equivalent to it.

μη

δια

48. The following passages from Maximus Confessor may come under the same description. Και παρατιθε μενος Χριστῷ τῷ μεγάλῳ θεῳ και ποιητή των όλων λειποις (Vol. ii. p. 17.) and again, παραγινομένου κατα την δευτέραν αυτου παρουσίαν εξ ουρανων δηλαδή μετα δοξ ης πολλής του μεγάλου θεου και σωτήρος ήμων Ιησου Χρίστ του. See also same vol. p. 36, 114, 195, &c.

49. Theodorus Studites also evidently borrows his expressions from our text, in the following passage; Επει γαρ ήσθετο ὁ Σατανας εν προθύροις είναι την μακαρίαν ελπι δα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου θεου και σωτηρος ήμων Ιησου Χριστου, μείζους των αἱρέσεων ανάπτει τας

Φλόγας.

Φλογας (Epistol. lib. ii. 15. p. 403). Also the title of his 112th Homily, in the Latin translation, runs thus: "De supremo die et adventu illustris Dei ac Servatoris Jesu Christi." (p. 251.) Compare (p. 133.) where he exhorts his hearers to meditate σε cujusmodi adventus

prælustris Dei et Servatoris, futurus."

50. The Scholia of Joannes Damascenus are silent on the whole of this passage: but Oecumenius's Commentary is as follows.

Που νυν εἰσιν οἱ των ανοσιων δογμάτων εφευρεται, οἱ φα σιν ὅτι ὁ Χριστός ου Θεός; η ότι ελαττων του πατρος; ὧδε γαρ φανερως και ΘΕΟΝ ΜΕΓΑΝ τον Χριστόν ὁμολογει· το δε μέγας ου προς τινα θεον μικρον αντιδιαιρείται απαγε αλλα απολύτως οὕτως μεγας, οὗ μείζον τι ουκ αν τις επινο ησειεν. (Vol. ii. p. 296.) P.

51. On the clause ουχ άρπαγμον ἡγήσατο το είναι ισο θες (Philip. c. ii. v. 6.) Theophylact subjoins this com

ment.

Όρος την ισοτητα.

της,

Πως ουν συ λέγεις ότι μείζων ὁ Πα

ὁ δε Υίος ελατίων ; Αλλ' όρα την ανοητον αυτων ενστα σιν. Μικρος, Φασι, Θεος ων ὁ Υἱος, ουχ ήρπασε το είναι ισα τῳ μεγάλῳ θεῳ. Πρωτον μεν ουν, ποια γράφη διδασ κει ήμας μικρον και μεγαν θεον ; ταυτα γαρ Ελληνων εισιν. Οτι δε και ὁ Υἱος μέγας θεος, ακουε Παύλου; την επιφα νειαν, φησι, του μεγάλου θεου και σωτήρος ήμων Ιησου Χριστου επειτα, ει μικρός, πως έσπασε το γενεσθαι μεγας; (p. 592.)

52. And

μεγάς,

52. And again, in his Exposition on the Epistle to Titus, under this 13th verse, he exclaims, που δε εισιν οἱ τον Υίον ελατίουντες, και ουδε θεον αυτόν ανεχομενοι λέ γειν; Ακουετωσαν ότι και θεός εστι, και μέγας, το δε επι θεου λέγεται, ου κατα συγκρισιν την προς άλλον μικρον, αλλ' απολελυμένως, ὡς φυσει αυτομεγάλου οντος. Ε. δε εχθρους οντας έσωσε, τι ου δώσει τοτε, ευδόκιμουντας ήμας ευρων; (p. 853.)

53. Euthymius Zigabenus has adopted three of the passages which we have already quoted above (viz. Nos. 28, 30 and 35); the first in his Commentary on the Gospel of St. Matthew, chap. 17; the two latter in the Panoplia Dogmatica (Vol. ii. fol. 59 b. and fol. 25 a.)

54. Thus, Sir, have we traced the fortunes of this important text through a period of nearly a thousand years. I may now, therefore, release you from the trouble of any more Greek references, as soon as I shall have set down the words of an anonymous writer in the exposition of the Psalms edited by Balthazar Corderius. More passages, I know, might be added on this verse, to the same purport; for as I went along, tired of amassing so much, I remember that I neglected to note down one or two which fell in my way, and which I could not tell now how to recover*. But, all that more passages

[merged small][ocr errors][merged small]

Και προ της παρουσίας αυτου δεηθώμεν αυτῷ, και ψάλλοντες ἱκετεύσωμεν αυτον. Ότι θεος μεγας Κύριος, και βασιλευς μέγας επι πασαν την γην. Μέγας θεος εστιν Ιησους Χριστος, καθως ὁ αποστολος λέγει εν τω ειπείν, του μεγαλου θεου N

και

could do, surely may be done as well by those which I have already produced. To come, therefore, to our last citation.

Ότι δε μέγας θεος εστι Χριστος, ούτω τε ωνομάσθη και παρα ταις θεοπνευστοις γραφαις, πιστωσεται λεγων ὁ μακα ριος Παυλος προσδεχομενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφανειαν της δόξης του μεγάλου θεου και σωτήρος ημών Ιησού XgITOU. (Vol. ii. p. 946. in Psalm 94. Comm. 3.)

55. Let us now, therefore, turn for awhile to the Latin writers.

If they were worth the trouble of transcribing, I might bring forward a series of places from these writers, almost equal in number to the Greek authorities; and all of them, as many as convey their sense of the meaning of St. Paul's words, strictly agreeing, unless perhaps in two poor exceptions, with the uniform voice of the Greek interpreters: so that it is the more to be regretted, and wondered at, that our English translators should have deprived us of that interpretation, which was the only one ever preached in all the ancient Churches.

But, with respect to these writers, it will be enough, in the present instance, to point out where the passages

και σωτήρος ημων Ιησε Χριστου, ὃς εδωκεν ἑαυτὸν ὑπερ ημων, &c. (S. Germani, Arch. Constantinop. Rerum Ecclesiasticarum Contemplatio Biblioth Patr. a Front: Ducæo. vol. ii. p. 142.)

may

« AnteriorContinuar »