Ο

πατηρ ου κρίνει ουδενα, αλλα πασαν την κρισιν δεδωκε τῷ υἱῷ. (John v. 22.) ουκ εντευθεν δε τουτο μονον δηλον, αλλα και εκ των έξης· ου μόνον δε εμοι, αλλα και πασι τοις ηγαπηκοσι την επιφανειαν αυτου (2 Tim. c. iv. ν. 8.) Τινος δε εστιν ή επιφανεια; ακουσον αυτου λεγοντος επεφανη ἡ χάρις του Θεου ἡ σωτήριος πασιν αν θρωποις, παιδευουσα ήμας ἵνα αρνησάμενοι την ασεβειαν και τας κοσμικας επιθυμίας, σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τῷ νυν αιώνι· προσδεχομενοι την μακα ριαν ελπίδα και επιφανειαν της δόξης του μεγάλου Θεου και σωτήρος ήμων Ιησου Χριστου. Αλλ' ἡ μεν προς τους αἱρετικούς ήμιν μαχη τέλος έχει, &c. (Vol. i. p. 51%, De Petit, Filior. Zebed. Homil. 8.)

21. From the same volume I have already extracted another instance in my 2d Letter. (See No. 11.)

22. Also the following is from p. 839 of the same volume.

Μηκέτι ουν λεγε μεγαν και μικρον θεον, εμπίπτων εις Ελληνισμού ει γαρ μικρος Θεος ὁ υἱος, ψευδεται Παυλος 8 λεγων προσδεχομενοι την μακαρίαν ελπίδα της δόξης του μεγάλου Θεου και σωτηρος ήμων Ιησου Χριστου. ὃν ουν Παυλος καλει μεγαν Θεον, σύ μη καλει μικρον. (Spuria, De Sancta Trinitate.)

23. Και περὶ ἑκατέρας αυτων (the two comings of our Saviour) ηκουσατε σημερον Παυλου Τιτῳ διαλεγομένου και λεγοντος οὕτω· περι μεν της παρούσης, επεφάνη ἡ χαρις ή του Θεου ἡ σωτηριος πασιν ανθρωποις, παιδεύουσα ἡμας,

ένα

να αρνησάμενοι την ασέβειαν και τας κοσμικας επιθυμίας, σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι περι δε της μελλούσης, προσδεχομενοι την μακαρίαν ελπίδα, και επιφανειαν της δόξης του μεγάλου Θεου και σωτηρης ήμων Ιησου Χριστου. Και ὁ προφητης δε περί αυτής εκείνης 8 ελεγεν οὕτως, ὁ ἥλιος μεταστραφήσεται εις σκοτος, &c. (Joel ii. 31.) (Vol. ii. p. 369. De Baptismo Christi.)

24. Again, in speaking of our Saviour (vol. iii. p. 774. In Ascensionem) he is, says he, τα παντα μεγας and immediately goes on—και κει ή γραφή μετά προσθήκης αυτον λεγει μεγαν· ὡς ὅταν λέγη Παυλος, του μεγάλου Θεου και σωτηρος ήμων Ιησου Χριστου,

25. In his Exposition on the words ευλογηκαμεν ὑμας εξ οικου κυρίου· Θεός κύριος, και επέφανεν ημιν, which are part of the 26th and 27th verses of the 117th Psalm, he asks—τινος ένεκεν ευλογήσατε; και ποθεν μακαρισμός; ὅτι ὁ Θεος επεφανεν ημιν επέφανη γαρ, φητιν, ή χαρις του Θεου ἡ σωτήριος πασιν ανθρωποις, παιδεύουσα ἡμας, ἵνα, κ. τ. έξ.—προσδεχομενοι την μακαρίαν ελπίδα, και επιφα νειαν της δόξης του μεγάλου Θεου και σωτηρος ήμων Ιησου Χριστου. Ενταύθα τοινυν (i. e. in the Psalm) ὁ προφητης την σάρκωσιν θαυμάζει· ότι Θεός ων και κύριος, και της ου σιας εκείνης, κατηξίωσεν επιφανηναι. (Vol. v. p. 327.)

26. Αλλ' ένα λαμπροτέραν αυτών την αμάθειαν ὁ λόγος ελεγξη, μαρτυρά παρεξω του μακάριον Παύλον, ὅτι μεγαν Θεον τον υἱον καλει μεγαν δε Θεόν, επειδή μεγάλου πα προς υἱος.” Then, after a few intervening words, he

quotes

quotes our text, and concludes, ιδου μέγας Θεος αιώνιος, ὁ κατασκευασας τα άκρα της γης και μέγας Θεος αιώνιος,

παραγενόμενος εις τον κόσμον. (Vol. v. p. 614. Spuria, In Psalm. 96.)

27. Ουκ οίδα μικρού και μεγα, αλλα μεγαν οι δα ένας Θεον τριάδα. Μεγας ὁ Θεός· ὁ Θεὸς μεγας ὁ αιώνιος, φητιν Ησαιας (c. xxvi. 4.). Ο δε Παύλος, απεκδεχομενοι την ματ καρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτηρος ήμων Ιησου Χρίστου μεγας ὁ Θεός. Μεγας Κυριος ὡς φησι Δαυίδ, μέγας ὁ κύριος ήμων, και μεγάλη ή - ισχυς αυτου. (Vol. vi, p. 577. Spuria. In Genes, Serm. 4.

έ

αρνήσας

28. Αἱ μεν γαρ γραφει δυο λεγουσι του Χριστου παρου σίας, ταύτην τε την γεγενημένην, και την μελλουσαν. και ταυτας δηλων ὁ Παυλος ελεγεν επέφανεν ἡ χάρις του Θεου ή σωτήριος πασιν ανθρωποις, παιδεύουσα ημας, ἵνα μένοι την ασέβειαν, και τας κοσμικας επιθυμίας, σωφρόνως και δικαίως και ευσεβως ζησωμεν· ιδου ή μια, ακουσον πως και την έτερα, δηλοι· ειπων γαρ ταύτα, επηγάγει προσδε χόμενοι την μακαρίαν ελπίδα, και επιφάνειαν του μεγάλου Θεου και σωτήρος ημων Ιησου Χριστου. Και οἱ προφηται δε ἑκατέρας μέμνηνται, &c. (Vol. vii. p. 575. In Matt, Homil. 57.)

29. The next reference is purely moral. Αρνησωμεθα την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας, σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζησωμεν εν τῷ νυν αιωνι, και εν τῷ μελλοντι, προσδεχομενοι την μακαρίαν ελπίδα, και επιφα

γειας

νειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ήμων Ιησου Χριστου. Μεμνησθε εμον πάντοτε, αδελφοι, και κρατείτε τας παραδόσεις, ὡς παρελάβετε παρα των μακαρίων ανδρών, προφητών τε και αποστολών, και του δεσπότου των όλων. (Vol. viii. p. 86. Appendix. See also Joan. Hierosolymitan. p. 566.)

30. The two next examples are well worthy of observation.

Αλλ' ίδου, Φησιν, (he is producing the remark of an objector on the words, και ο λογος ην προς τον θεον, και θεος ην ο λόγος. (St. John c. i. v. 1.) ὁ πατηρ μετα της του άρθρου προσθήκης ειρηται (viz. in the words προς ΤΟΝ Θεον) ὁ δε υἱος χωρίς ταυτης (viz. και θεος ην). Τι ουν; ὅταν ὁ ἀπόστολος λέγή, του μεγάλου Θεού και σωτήρος ἡμων Ιησου Χρίστου και παλιν, ὁ ων επι πάντων Θεός, ιδου 848 ενταυθα χωρις του άρθρου του υἱου εμνημόνευσε; Ποιεί δε τουτο και επι του πατρος" τοις γουν Φιλιππησίοις επισ πελλων, ούτω φησιν· ὃς εν μορφη Θεου ὑπαρχων ουχ άρα παγμον ήγησατο το είναι ίσα Θεῳ. και Ρωμαίοις δε παλιν χαρις ύμιν και ειρήνη από Θεού πατρος ήμων, και κυρίου Ιησου Χρίστου, άλλως τε και περιττον ην ενταυθα αυτό προστε ναι, ανω συνεχως προστεθεν τῷ Λογῳ· ὥσπερ γαρ περὶ τοὺ πατρος λεγων, φησι, πνευμα ὁ θεος· και ουκ επειδη πνευ ματι το άρθρον ου προσκειται, ουκ αθετουμεν δια τούτο το ασώματον του θεου· οὕτω και ενταύθα, και μη προσκειται τῷ υἱῳ το άρθρον, ου δια τουτο ήττων θεος ὁ υἱος· τι δηποίες θεον γαρ, &c: (Vol. viii. p. 90. Homil. 4. (al. 3) in Joann.)

I must

I must not neglect to mention that, in the above passage, I have taken the liberty to insert a note of interrogation after the word εμνημόνευσε, which is not in the printed editions. But I do not see that the passage is intelligible, unless idou yag be taken interrogatively; or, ίδου at least, as slightly ironical*.

31. Ο μικρος ων, ου θέος; πανταχού γαρ μέγας λεγεται παρά τη γραφή. Μέγας κύριος, φησιν ὁ Δαυίδ, και αινετος σφόδρα. (Psal. xlvii. 1.) ιδου και περι του υἱου· πανταχου γαρ κυριον αυτόν καλεί. Και παλιν, μέγας ει συ, και ποιων θαυμάσια, συ ει ὁ θεος μονος (Psal: lxxxvi. 10.). Και παλιν· μέγας κυριος ήμων, και μεγάλη ή ισχύς αυτού, και της μεγαλοσυνης αυτού ουκ εστι περας. (Psalm cxlv. 3.) Αλλα ταυτα περι του πατρος· ὁ δὲ υἱος, φησι, μικρος. Αλλα συ τουτο λεγεις, ή δε γραφη τουναντιον· ὥσπερ περι του πατρος, οὕτω και περι του υἱου φησιν. Ακουε γαρ Παυλου λέγοντος, προσδεχομενοι την μακαρίαν ελπιδα, και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου θεου. Αλλ' αρα μη περί του πατρος επιφανειαν ειπεν; Ίνα δε και μαλλον ύμας ελέγξη, κατά την επιφάνειαν του μεγάλου θεου προσέθη

Αρα ουν μη περι του πατρος ειρηται; ουδαμως ἡ γαρ επαγωγή ουκ αφίησι λέγουσα, και την επιφάνειαν

* Petr. Zinus, the Latin translator of the Panoplia Dogmatica of Euthymius Zigabenus, understood the passage in the same manner. It is quoted by Zigabenus, and Zinus's translation runs thus: « Quid? cum Apostolus dicit, Magni Dei et Servatoris nostri Jesu Christi; et rursum, Qui est in omnibus Deus, nonne Articulum adjungit de Filio loquens? Contra de Patre verba faciens, &c." (Fol, 59, b.)

του