the writings of Ephræm Syrus. The first is in a discourse on the second coming of our Saviour.

- Και αυτοί (the good) ίστανται ἱλαροι και Φαίδροι και ενδοξοι, προσδεχομενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνει αν της δόξης του μεγάλου Θεου και σωτήρος ημων Ιησου Χριστου. Και τι συντομως ου λεγω τα μειζονα; κ. τ. λ. (Ρ. τιμη.)

9. Again, Τοτε οἱ την στενήν και τεθλιμμενην ὁδου βα δισαντες, και παντες οἱ γνησίως μετανοητάντες, και παντες οἱ ελεήμονες και ξενοδοχοι ίστανται ἱλαροι, μετα πολλης χαρας προσδεχομενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφα νειαν του μεγάλου Θεου και σωτήρος ήμων Ιησου Χριστου. Έρχεται γαρ ίνα ευφρανή τους αγωνιζομένους εν αγρυπνίαις, και προσευχαις, και εν νηστείαις, και ελεημοσύναις. Έρχε ται ένα ευφράνη τους πενθούντας.—Ερχεται ουκ ετι απο της, αλλ' από του ουρανου ὡς αστραπη φοβερα. κ. τ. (p. Τοθ.)

10. And lastly, Ο δε εξακολουθων τη όδῳ του Χριστου παντοτε χαίρει και αγάλλεται εν πνευματι ἁγιῳ προσδε χόμενος την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν του μεγάλου Θεου και σωτηρος ήμων Ινσου Χριστου. Οι δα δε ότι εαν νι κησης, ουκ εκφεύξομαι της λύπης και συ μεν απελευση ευαγγελιζόμενος τῷ πατρὶ σου το Σατανά, συγχαίρων των εμφ πτώματι, εγω δε αισχυνθήσομαι εν τοις ουρανοις, εαν περ του το πράξω. (p. Τε.)

11. St. Basil the Great will likewise furnish us with a sufficient number of references.

Εστι

Έστι μεν ουν το κυρίως και πρώτως μακαριστον το αληθείας νως αγαθον, τουτο δε εστιν ὁ Θεός· ὅθεν και Παυλος ὑπομ νησιν μελλων ποιεισθαι Χριστού, κατά την επιφανειαν φησι του μακαριου Θεού και σωτήρος ήμων Ιησου Χριστου. μακαριον γαρ τῷ οντι το αυτοκαλον. (Homil. in Psalm. 1. p. 22. vol. i.)

12. Again: In the Treatise against Eunomius, having demanded whether St. Paul, calling Christ επι παντων Θεον, (Rom. ix. 5.) can mean, that He should be accounted greater than the Father, he continues, in the same strain, Ο μέγας Θεός ουκ αν ελαττων ειη ἑτερου Θεου. Ο αποστολος ουν ειπων περι του υἱου απεκδεχομεθά την μακαρίαν ελπίδα και επιφανειαν της δόξης του με γάλου Θεου και σωτηρος ἡμων Ιησου Χριστου, μειζονα του πατρός ενόησε, του γαρ υἱου την επιφάνειαν και παρου στην εκδεχόμεθα, ου του πατρος. αδιακρίτως ουν εις πατε ρα και εις υἱον ταυτα λέγεται, και ου παρατετηρημένως. (Contra Eunom. l. iv. vol. i. p. 294.)

15. Πλην είτε προσκαιρος εστιν ὁ πειρασμός, βαστάσατε αυτόν, οἱ καλοι του Χριστου αγωνισται είτε και τη παντε λει φθορά τα πραγματα παραδίδοται, μη ακηδιασωμεν προς τα παροντα, αλλ' αναμεινωμεν την ουρανών αποκαλυψιν, και επιφάνειαν του μεγάλου Θεού και σωτήρος ήμων Ιησου Χρίστου. ει γαρ πάσα ή κτίσις λυθήσεται, και μεταποιήθη σεται το σχημα του κόσμου τούτου, τι θαυμαστον και ἡμας παθειν τα κοινα πάθη, &c. (Basil. Mag. vol. iii. p. 231. Epistol. 139.

14. There is scarcely any writer of these tumultuous times, who does not stand forward to augment the number of our testimonies on this important verse.

Gregory Nyssen, after declaring that Prophets, and Evangelists, and Disciples, and Apostles, all proclaim the Deity of Christ, adds, a little below; Την δε του Εμμανουηλ ἑρμηνειαν, και την του Θώμα μετά την επιγ νωσιν ὁμολογίαν, την τε του Ιωαννου μεγαλοφωνίαν, ως προδήλον ούσαν και τοις εξω της πιστεως σιωπησομαι. Αλλ' ουδε τας Παυλου φωνας δι' ακρίβειας οιμαι δειν παρατιθεσε θαι, ός ου μονον Θεον, αλλα και μεγαν Θεον, και επι παν των Θεον ονομάζει τον κύριον. προς μεν Ρωμαίους λεγων ὅτι ὧν οἱ πατέρες, και εξ ὧν ὁ Χριστος το κατα σαρκα, ων επι πάντων Θεος ευλογητος εις τους αιώνας" προς μαθητήν ἑαυτου Τίτον γραφει, κατά την επιφανειαν του μεγάλου Θεου και σωτήρος ήμων Ιησου Χριστου. Τιμοθεω δε διαρρήδην βοα, ὅτι ὁ Θεὸς εφανερώθη εν σαρκι, εδικαιωθη εν πνευματι. (Contra Eunomium. Orat. 10. vol. ii. p.265.)

δε τον

15. The same writer, in another place, recounting many scriptural appellations of our Saviour, evidently refers to this passage; and the place is valuable, being in a controversial work, and shewing, by a sort of positive evidence, what however no one could doubt of, after once considering the nature of the case, that the Arians, and other heretics of those days, admitted your interpretation. He does it, (says Gregory, speaking of Eumonius) with this design,

Ως αν τούτο παρ' αυτου μαθοιεν οἱ τα εκείνου μανθανὸντες, ότι 8 και Θεος μονογενής ονομάζηται, και σοφία, και δυναμις, και φως, και αληθεια, και κριτης, και βασιλευς, και επι πάντων Θεός, και ΜΕΓΑΣ Θεος, και αρχών ειρήνης, και πατηρ του μελλοντος αιώνος, και παντα τα τοιαύτα, μέχρι ονόματος αυτῷ μόνον εστιν η τιμή ου γαρ συμμετε χει και της αξίας ἣν εμφαίνει των ονομάτων ἡ δυναμις. ή (Contra Eunom. Orat. 12. vol. ii. p. 370.)

16. Again, in a passage not very dissimilar, he speaks expressly of the Scriptures of St. Paul.

Οταν δε (μεν) το υποκειμενον (ὑπερκειμενον below No. 41) και ὑπερεχον παντα νουν κήρυσση, τοῖς ὑψηλοτέροις κέχρηται των ονομάτων, επι πάντων Θεόν, και μέγαν Θεον, και δυναμιν Θεου, και σοφίαν, και τα τοιαυτα καλῶν· ὅταν δε την αναγκαίως δια το ημετερον ασθενες, &c. (Contra Eunom. Orat. 5. vol. ii. p. 167.)

17. At another time he reckons up, at considerable length, the several names attributed to Christ in St. Paul's writings.

εν

Αλλα δε και ειρήνην αυτόν εκαλεσε, και φως απρόσιτου ἐν ᾧ οικει ὁ Θεός, ἁγιασμόν τε και απολύτρωσιν, αρχιερέα σε μέγαν, και πασχα, ἱλαστήριον ψυχών, απαυγασμα δοξ μς, χαρακτηρα ὑποστασεως, και ποιητην αιώνων, βρωμα πνευματικόν και παμα, και πέτραν, και ύδωρ, θεμελιον πίστεως, και γωνιας κεφαλην, και Θεου του αόρατου εικόνα και ΜΕΓΑΝ ΘΕΟΝ, κεφαλήν τε του της εκκλησίας σώματος,

και

και της καινής κτίσεως πρωτοτόκον, &c. (Vol. ii. p. 708. De Perfecta Christiani forma.)

18. And lastly, in the same treatise :

Είκονα δε του Θεού του αοράτου του Χριστου ονομα ζων ὁ Παυλος τον επι πάντων Θεον, και μεγαν Θεον (και ταύταις γαρ ταις φωναίς ανακηρύσσει του αληθινου δεσπο που το μεγαλείον, λέγων, του μεγάλου Θεού και σωτήρος ήμων Ιησου Χριστου, και, εξ ὧν ὁ Χριστος, το κατα σαρκα, ὁ ὤν επι πάντων Θεος ευλογητός εις τους αιώνας) ταυτα ουν λεγων που, παιδεύει, &c. (P. 719. vol. ii.)

19. In Gregory Nazianzen I have not found any thing more to our purpose than the following:

Και σώζοιτε ώσπερ τη διδασκαλία, οὕτω και ταις ευχαίς εμε τε, και το ἱερον τούτο ποιμνιον, εις ασφάλειαν εμοί, εις καύχημα ύμιν εν ήμερα επιφάνειας και επικαλύψεως του μεγάλου Θεου και αρχιποιμένος ήμων Ιησου Χριστού, δι' ού, και μεθ ̓ οὗ ἡ δόξα πατρί παντοκρατορι, συν τῷ άγιῳ και ζωοποιῳ πνεύματι, και νυν, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. Αμην. (Orat. 7. vol. i. p. 145.)

20. In the writings comprised in the Benedictine edition of Chrysostom, I find this verse quoted fourteen times. The abundance of my materials inclines me to wish to be as concise as possible. But, as I lay claim. only to the title of an honest compiler, I must take care to be intelligible, tho' at the expence of being thought unwieldy and cumbersome. Ο πατ