Accordingly it may, I conceive, properly be said, that in general the words “ Θεου και κυριου,” may be used either of one, or two persons. In the instance before us, I felt as if it were more probable that it was St. James's design to convey the former meaning. For, had he intended the latter, he would perhaps have been led to have adopted this form, Ιακωβος Θεου δουλος, και Κυρίου Ιησου Χριστου, or have inserted the word πατρος; thus, Ιακωβος Θεου πατρος, και κυριου, &c. This latter form (OεOU TατÇOS naι nugiou) is found perpetually in St. Paul's Epistles, and effectually avoids all ambiguity: while the words (ɛou naι nugioυ) without the article prefixed, never occur, except in this passage of St. James.

However, I did not lay any further stress on these notions, than to be determined by them, to watch, as I went along, in what manner this verse might be interpreted by the Fathers. I come now to produce the fruits of my search.

1. I fancy there can be no dispute but that Amphilochius, or the following writer, whoever he may be, understood the words of one person.

Ηπίστησε προτερον ὁ Παυλος εν αγνοία και εσχατου μα θων την του Χριστου δυναμιν, ευγνωμόνως εκήρυξεν. Ουκ ειμι ἱκανος καλείσθαι Αποστολος, διοτι εδίωξα την εκκλη

*See Rom. i. 7. 1 Cor. i. 3. 2 Cor. i. 2. Gal. i. 3. Eph. i. 2. & vi. 23. Phil. i. 2. Col. i. 2. 1 Thess. i. 1. 2 Thess. i. 1 & 2. 1 Tim. i. 1 & 2. 2 Tim. i. 2. Tit. i. 4. Philem, 3.

เCy

σαν του* Χριστού (1 Cor. xv. 9.) Παλιν, αμφέβαλεν ὁ Θωμας, και γενομένος ψηλαφητης ὕστερον τον ποθούμενου κυρίου και θεὸν ἑαυτοῦ ὡμολογησεν. (Joan. xx. 25.) Ηπισ τησαν δε ποτέ και οἱ του Ιωσήφ υἱοι, καθως μαρτυρεί ὁ Ε-αγγελιστης (Joan. vii. 5.) και τη πείρα διδαχθεντες το αληθες γεγραφηκασιν, Ιακωβος και Ιούδας, παντι τῷ κοστ μῳ, Θεού και Κυρίου Ιησου Χριστου δουλους ἑαυτους ειναι. ὧν μετοχοι γενομεν παντες ήμεις· εν χαριτι του εκλεξαμενου αυτους εις Αποστολους Ιησού Χριστού, του κυρίου και Θεου ημων μεθ' οὗ τῷ Πατρι και &c. (In Sanctam Deiparam, p. 56.)

2. The next authority is from the Latin translation of the Commentary of Didymus Alexandrinus.

"Jacobus Dei et Domini nostri Jesu Christi servus, duodecim tribubus quæ sunt in dispersione, salutem. Sicuti mortalem gloriam homines appetentes, in suis conscriptionibus, dignitates, quas putantur habere, præponunt: ita sancti viri in Epistolis quas scribunt ad ecclesias, principaliter proferunt servos se esse Domini nostri Jesu Christi, æstimantes hanc appellationem supra regna totius mundi consistere."

* The common reading here is εκκλησίαν του Θεον, and Mill, Wetstein, aud Griesbach mention no other. Θεου would also, I conceive, better suit the train of Amphilochius's reasoning. He is producing instances of those, who, having first doubted it, afterwards have come to confess the Divinity of our Saviour.

3. In

3. In the Expositio Patrum Græcorum in Psalmos (Antwerp. 1646 a Balth. Corderio) Vol. ii. p. 759. in Psalm. 85. there is the following passage under the name of Didymus.

Τοιγαρουν Ιωνας του Θεου, και τον Και μην οἱ Αποστ καλως αυτον δι' ερα Υμείς γαρ φωνειτε

ΔΙΔΥΜΟΥ. Και αλλως οἱ ἅγιοι παντες αυχουσιν, ὡς επ' αξιώματι μεγαλῷ, τῷ δουλοι είναι Θεού. όθεν εστιν ερωτωμένος, Δουλος, είπεν ειμι Θεον του ουρανου σεβομαι. (Jon. i. 9.) τολοι μαρτυρούνται προς του Σωτήρος, γων κύριον ὁμολογουντες, και λόγων. με, ο κύριος, και Ο διδάσκαλος, και καλως λεγετε· ειμαι γαρ. (Joan. xiii. 13.) Τουτο ουν και ὡς αξιωμα μεγα των διωνι συγγραμμάτων προταττουσιν. Ιακωβος γὰρ Θεου και κυρίου Ιησου Χριστου δουλος και Παυλος δουλος Ιησου Χριστ του, καθαπερ οἱ εκ των περι αυτους αξιωμάτων εν ταις βιωτικαίς συγγραφαις χρηματίζειν εθέλοντες. ΘΕΟΔΩ

ΡΗΤΟΥ. Και &c.

4. Cyrillus Alexandrinus is also an express testimony in favour of the same interpretation.

Ιακωβος Θεου και κυρίου Ιησου Χριστου δουλος, ταις δεύ δεκα φυλαις ταις εν τη διασπορά, χαίρειν. Θεον ενθαδε και Κύριον αποκαλει τον Ιησούν Χριστον, τουτο κατα φυσιν οντα γινώσκων της αλήθειας ὁ κηρυξ. Και πως εις τοσου τον αποθρασύνεται των ἑτεροδοξούντων ὁ νους, ὡς τον οὕτως ἔχοντα φύσεως υἱον, γεννητον, η ποιητὸν ὑπολαμβάνειν; (Vol. 5. parti. p. 300. Thesaurus.)

5. Again

5. Again. Πεπληροφορηνται γαρ ότι και Θεός κατα φυ σιν εστι, και ει γέγονεν εν σαρκι, και πέφηνεν ανθρωπος Ιακωβος γουν ὁ μακαριος ταις δωδεκα φυλαις. επιστέλλει λεγων. Ιακωβος Θεού και Κυρίου Ιησού Χριστου δουλος. Ούκούν αινεσουσιν ὡς Θεον, και οἱ δια πιστεως και ἁγιασμού του δια πιστεως κεκλημένοι προς αδελφοτη τα προσκυνήσουσι δε ουδεν ήτίον, και οἱ του Πατρος υἱοι. (Vol. i. p. 222. Glaphyror. in Genesin. Lib. vii.)

6. And lastly, the author of the Commentarius Rerum Jacobi, Dei Fratris, whom Combefis takes to be Simeon Metaphrastes.

Δηλούται γαρ ευθυς απο γραμμής του άγιου το μετριον. Εχει δε ούτως. Ιακωβος Θεου και Κυρίου Ιησου Χριστου δουλος, ταις δωδεκα φυλαις, ταις εν τη διασπορά, χαίρειν. Εξον γαρ αυτῷ Αποστολον καλειν ἑαυτον, η Επισκοπον, η τογε μείζον ειπειν, αδελφον του Κυρίου· οἷς ονομασι αυτον και Παύλος, γραφων Γαλαταις (c. i. 19.). εδήλωσεν· ὁ δε τοις ταπεινότεροις φαίνεται χαιρων, και δουλον ἑαυτον Χριστου του Θερμανταις φυλαις του Ισραήλ, είναι γνωρίζει. (Auctarium Biblioth. Græcor. Patr. p. 520. Paris 1672.)

7. The only Latin writer in whom. I have found this verse, is St. Augustin. It is not perhaps a matter of much importance; but, after a careful examination, I am not able to satisfy myself, in which sense he understood St. James.

The

The phrase "usitatissimum exordium," and the first view of the passage, seem strongly to imply, that he explains the words of two persons; while the argument of the entire paragraph attentively considered, seems, if I understand him aright, rather to lead to the contrary interpretation.

"Jacobus autem usitatissimum exordium fecit Epistolæ, ita scribens, Jacobus Dei et Domini nostri Jesu Christi servus, duodecim tribubus que sunt in dispersione, salutem. Credo, considerans salutem non esse nisi in dono Dei; ubi gratia et pax. Et quanquam ante hoc verbum nominaverit Deum, et Dominum nostrum Jesum Christum, tamen quia nullà gratià, et nullà pace salve fiunt homines, nisi quæ est a Deo Patre, et Domino Jesu Christo, sicut Joannes in tertia (sc. Epistola) veritatem, sic iste salutem pro ipsâ Trinitate posuisse mihi videtur." (Augustin. vol. iii. part 2. p. 678.)

8. But, there is one Greek writer who has clearly adopted the other interpretation. It is Ecumenius in his Commentary. Ιάκωβος Θεου και Κυρίου Ιησου Χριστου δουλος, ταις δωδεκα κ. τ. λ. Θεου μεν του Πατρός, Κυρίου δε του υἱου, ώστε ει εξ ίσου πατρος καὶ υἱου δουλος, ὁμο τιμος εστι τῷ πατρι και ὁ υἱος, και κατ' ουσίαν, και κατ' ενεργειαν. Υπερ παν δε κοσμικον αξιωμα οἱ του Κυριου Αποστολοι τῳ δουλοι Χριστου είναι καλλωπιζόμενοι, τουτο γνωρισμα ἑαυτῶν βούλονται ποιείσθαι, και λεγοντες, και επιστέλλοντες, και διδασκοντες. Πασαν χαρών. Την και τα θεον λύπην, &c. (Vol. ii. p. 441.)

I have