Imágenes de páginas
PDF
EPUB

writers, as Jerome, Pseudo-Ambrose, Sedulius, Remigius, Primasius, &c. &c.*

It was not, therefore, to be expected, that my collections on your two remaining examples could be very extensive,

However, my part is not so much to bewail any defciency, as honestly to produce what I have gathered, be it much, or little.

1. Here then, Sir, is the whole of my Greek on St, Peter, even que reference.

It is from the Scholia under the name of Oecumenius, the only (Greek) Commentary on this part of the Epistle which has yet been published; for the Latin transla

*How small the number was of Greek and Latin writers who, through all antient times, commented on these Epistles, the reader may see, by consulting Scipio Maffei on Cassiodorus's Complexiones, p. 245 --249.

1.

Besides what Maffei mentions, it would have been well if we could have had an opportunity of examining the Scholia of Victor Antiochenus which are probably still extant. (See Cave's Hist. Literaria, vol. i p. 373.) Also the Commentary of Euthymius Zigabenus (Cave vol. ii. p. 199.) and a Catena mentioned by Matthæi (Gr, Test. vol. ix. p. 23, preface) of which he promises an edition. The MSS. in the library of New College, Oxford, (Nos. 13 and 14. Mill's Prolegom. sect 1389 and 1394) as I learn by the kindness of a friend, supply nothing for our purpose. Another (Latin) exposition, not mentioned by Maffei, is that of Fab. Mar, Victorinus (Cave yol. j. p. 229.)

tion

tion of Didymus Alexandrinus does not contain a word on any part of the first chapter.

[ocr errors]

αντικα δε εκ προ

Σίμων] γράφεται καὶ Συμεων οιμίων ανίστησι τα φρονήματα των πιστευσάντων, και τας ψυχας, εἰς τὴν στην αυτούς διεγείρων περί το κήρυγμα σπουδήν τοις Αποστολοις. οἱ γαρ ισοτιμον χαρισμα λαχαν τες, ουκ αν δικαιοι ὑστερειν τινος τούτων, ὧν ισοι πεφηνασι Χαρις ύμιν και ειρήνη] Το ἕξης οὕτως. χαρις ύμιν και ειρη νη, ὡς παντα τα προς ζωην και ευσέβειαν, εν τη επιγνώσει του Θεού, και Ιησου του κυρίου, δια της θειας αυτου δυναμεως της χάριτος ταυτης υμιν δωρησαμένης, αυτού την επι γωσιν, την δόξαν, την αρετην. δι' ὧν τα μέγιστα επαγγελ ματα εδωρήθη να αποφυγοντες την κοσμικήν φθοράν, την δι' επιθυμίας εγγινομένην, γενησθε κοινωνοι της θειας φυ σεως. Εν επιγνώσει του θεου]. Το έξης. ὑμῖν τοῖς εν επιγε νώσει του θεου, και Ιησου του κυρίου ἡμων ισότιμον ήματα πιστιν λαχουσι, δια της δικαιοσυνης του θεου ήμων, χαρις και ειρήνη πληθυνθείη. Η το έξης οὕτως, εν επιγνώσει του θεου και Ιησού του κυρίου ἡμων· ήτις επιγνωσις δια της θειας αυτου δυναμεως, παντα τα προς ζωην και ευσέβειαν εδωρήσατο, αυτην την επιγωσιν του καλέσαντος ἡμας δια δόξης και αρείης, δι' ἧς δόξης και αρετης τα τιμιά και μεγιστά επαγγελματα εδοθη. ἵνα γένησθε θειὰς κοινωνοι φύσεως, εν τῷ αποφύγειν της κοσμικής επιθυμίας τὴν φθοραν (V.ii. p. 623.)

In the above extract is comprised the whole of that part of the comment from which the interpretation of the words του θεου ημων και σωτηρος Ιησου Χριστού can be looked for. I wish that it had afforded us something more determinate.

[blocks in formation]

2. Neither shall we fare any better among the Latin writers. The only person, exclusive of the Commentators, by whom I find this verse quoted, is an unknown writer, among the works of St. Prosper, and that in a passage which gives no explanation of the words about which we are concerned. And, as to the Commentators, I am almost tired of boasting of the suffrages of Bede, or Thomas Aquinas *.

Let us therefore go on to (Jude v. 4.) your last example.

The places which I have found that follow the common reading (τον μόνον δεσποτην ΘΕΟΝ και κυριον), are only three.

1. The first is the Commentary of Oecumenius. Wetstein indeed, and Griesbach tell us, that he omits the Aε0. But I have consulted the editions (Verona) of 1532, the Latin by Hentenius, (Paris 1545) the Latin by Felicianus (Basil 1552), and the Greek of 1610 (Frankfort) and 1631 (Paris); and in none of them do I find that to be the case: though it must be allowed, indeed, we cannot prove from the context, that beov was in. his manuscript. The following is that part of the comment about which we are interested.

See Appendix No. 5.

To

Το δε, μετατιθεντες εις ασελεγειαν, αντί του παραχα φατέοντες απο της σωφροσυνης εις ασελγειαν. αφ' οὗ και αρνεισθαι συμβαινει αυτους τον κύριον ήμων Ιησουν Χριστον. Και πως γαρ ουκ αρνούνται, οἱ δια της του βίου ακαθαρσίας τον πασης σωφροσυνης διδασκαλον οἷονει τινι διακτορα φως τη αποτομον ποιούμενοι; Τις γαρ κοινωνια φωτι προς σκοπ τος; Παρακαλών επαγωνίζεσθαι] επαγωνίζεσθαι παρακαλει τους άπαξ τον Χριστον καταδεξαμένους σωτηρα, και τουτῳ πεπιστευκότας, τουτ' εστι, μη εκλελυμένως διατεθηναι, αλλα συντείναντας ἑαυτους ετι μάλλον έχεσθαι της περι τουτο σπουδής. Δεξαμενοι γαρ τον ενανθρώπησαντα Λόγον, ει λέγοιμεν ἑτερον μεν είναι τον προ αιώνων εκ του Πατρος, ἕτερον δε τον επ' εσχάτων εκ της μητρος και κατ' ιδίαν ὑποστασιν, πως ουκ αν αρνηθείημεν τον ένα κυ ριου και δεσποτην ; εἷς γαρ κυριος Ιησους καθ ̓ ἕνωσιν οικονομικήν. Ο γαρ προ αιώνων θεου Λογος και Θεός, εις την της θεότητος δοξαν αναφοίτωσαν εχων την σάρκα, ἣν από της ἁγίας παρθενου εξ αρχης συλλήψεως ανελαβεν, εἷς και ὁ αυτος εστιν απαντων δεσποτης. Χάριν μετατιθεντες]. αντι του μεταποιούντες, παραποιούντες. Υπομνησαι δε μας βουλομαι κ. τ. εξ. (Vol. ii. p. 623.)

2. Professor Matthæi, in his edition of the Greek Testament, has printed certain Scholia from a manuscript of which he gives the following account,

σε D. Codex membranaceus sec. xi. Continet Acta Apostolorum, epistolas catholicas et D. Pauli cum scholiis. Scholia ad epistolas catholicas, quæ vetustissima sunt, infra edidi, &c.” (Preface to the Catholic Epistles, p. 25,)

The

The following is transcribed from these Scholia.

Και τον μονον] και τον μόνον δεσποτην θεον και κυριού ήμων Ιησούν Χρίστου αρνούμενοι, φησιν. Ο γαρ βιος αυ τοις ακαθαρτος ων, οἷονει μεγάλη φωνη αρνειται τον Ιησουν. Ει γαρ και παρεδεξαντο τινες τον της ενανθρωπήσεως λόγον, αλλ' επει τινες λεγουσι ἕτερον μεν ειναι υἱον, τον εκ θεου πατρὸς λόγον, ἑτερον δε ιδικως, τον εκ γυναίκος, ηρνήσαντο τον ένα δεσπότην. εἷς γαρ κυριος Ιησους, καθ' ένωσιν οικονο. βίκην, την προς γε, φημί, τον εκ θεου λογον, εις την της Θεότητος δοξαν αναφοίτωσης αυτου της σαρκος. εἷς συν αρα Χριστος και υἱος. εστι γαρ οὗτος μονος των όλων δεσποτης.

οὗτοι τοινυν ἕτερον μεν είναι λέγοντες, τον της παλαιας διαθήκης θεον, ἕτερον δε της νέας, ὡς δυο αρχας αντιτε σταγμένας αλληλαις, πονηραν τε και αγαθήν, εφισταντες πάση τη κτίσει, και αμφοτέρας αγεννητους, τον μόνον θεον και κυριου αρνούνται. Οθεν δειξαι βουλομενος, ὅτι εἰς εστ τιν ὁ παλαιας και νεας διαθήκης θεος και κυριος Ιησούς Χριστ τος, επήγαγεν, ὑπομνησαι δε ὑμας βουλομαι, κ. τ. λ. (p. 235.)

3. The third is only a Latin testimony.

Fulgentius, we are told, was a great Grecian; and therefore He might justly have claimed our respect. But it is maintained, that the Treatise from which our extract is taken, has no right to the name of Fulgentius *. And unfortunately the main reason given, is the profound ig

* See Dupin, Cave, &c,

norance

« AnteriorContinuar »