sine differentia, etiam in significatione tibiæ. Græce Ovidium de tibia legisse, inde patet, quod dixerit, Silius item, Et horrendo lotos adunca sono. Ut strepit assidue ad Phrygiam Nilotica loton Memphis Amyclæo passim lasciva Canopo." Alex. Politus. Male edidit idem, ut et Meursius in Glossario et Suicerus in Thes. Eccles., λώταξ, λώταγος—λατόν, cum loci sensus plane postulet scripturam per ó parvum. Eadem verba leguntur in Phavorino, ubi recte legitur λόταξ, λόταγος—λοτόν. λώταξ famen legitur in Zonara p. 1324. : Λώταξ· ὁ λῃστὴς, ἢ ὁ πόρνος, ἢ ὁ μύρα ἀλειφόμενος, ἢ ὁ καταδαπανῶν ἐν τοῖς αἰσχροῖς τὸν βίον αὐτοῦ, ὡς ὁ πόρνος καὶ ὁ ἀνδρόγυνος, ἢ ὁ αὐλητής. Idem articulus extat in Phavorino. Chrysostomus Homil. xiii. in Epist. ad Ephesios, a Meursio et Suicero laudatus: Οὐχ ὁρᾷς τούτους τοὺς προσαιτοῦντας, οὓς λώταγας ἡμῖν ἔθος καλεῖν, πῶς περιΐασι, πῶς καὶ αὐτοὺς ἐλεοῦμεν ; Scriptu ra per o parvum invenitur in Basilio Magno. “ Γλυκοκάλαμον, 10tus, quia nimirum fructum prædulcem habet. Basilius Magnus de Exercit. Grammat. Λοτός· τὸ γλυκυκάλαμον. Occurrit etiam ap. Myrepsum de Antid. c. 33. Fuchsius interpretatur medullam fistula Cassiæ.” Meursius in Glossario. Cf. Zonaras p. 1324. : Λωτός· τὸ γλυκοκάλαμον. Ad Basilii Μ. locum respicit Zonaras: silet Tittmannus, ejus Editor. De v. γλυκοκάλαμον s. γλυκυκάλα μου, qua carent H. Steph. et Schneideri Lexx., nuper quædam notavi in Epist. MS. ad diligentissimum et eruditissimum Schæfe rum, Ceterum, ut apud recentiores λοτὸς pro λωτός scribitur, sic θόρηξις s. θόριζες legitur pro θώρηξις, 3. θώριξις, teste Eustathio ad L. B. p. 242. 30. * Εξ οὗ συντελεῖταί τι καὶ εἰς τὸ τὴν μέθην καλεῖσθαι θώρηξιν, διὰ τοῦ κατ' ἀρχὴν ὡ μεγάλου, καὶ ἡ παραλήγοντος, ὡς τῶν μεθυόντων ἑτοίμως ἐχόντων καὶ θώρηκας φορεῖν, καὶ ὅπλα αἴρειν ἐπὶ πληγαῖς· ὧν αἴνιγμα καὶ τὸ κερασφόρον ταῦρον επονομάζεσθαι τὸν Διόνυσον. Καὶ μήν τινες τὴν ῥηθεῖσαν θώρηξιν, περὶ ἧς καὶ ἀλλαχοῦ δηλοῦται, διὰ τοῦ ὁ μικροῦ, καὶ τοῦ ί γράφουσιν, ἢ ὡς ἀπὸ τοῦ θόρω τὸ πηδῶ, οὗ παράγωγον θορίσσων, in ulcera destillant." Gorræus, et H. Steph. 1. c. e Budæo. Locus est : Σὺ δ' ἀλλά μοι σταλαγμὸν εἰρήνης ἕνα Εἰς τὸν καλαμίσκον ἐνστάλαξον τουτονί. Schol. Καλαμίσκον· τὸν χαλκοῦν ἢ τὸν ἀργυροῦν, οἵους ἔχουσιν οἱ ἱατροί. Cf. J. Pollux x. 168., qui locum minus recte accepit. Eodem sensu sumitur κάλαμος ap. Theophanem Nonnum de Cur. Morb. e. 88. 94. et 36.: Καὶ ἀναπτύξας τὴν καρδίαν ἀνυπερθέτως παραχρῆμα καλάμω εὑρίσκεις ὡς σάρκιον πεπηγὸς ὀστάκιον. Ubi Jo. Steph. Bernardus hæc notavit. "Seculo quarto vulnera ac ulcera non specillis explorabant, sed digitis. Jo. Chrysostomus in Ep. I. Pauli ad Thessalonicenses Serm. Γ. ρ. 188, Καὶ γὰρ ἰατρὸς βουλόμενος σηπεδόνα ἐκβάλλειν, πρότερον ὡς φοινίσσω, δεδίσσω, (θοῦροι γὰρ, καὶ ὁρμητίαι" οἱ τῇ μέθῃ κάτοχοι, καὶ ποιητικῶς εἰπεῖν, Θοῦριν ἐπιειμένοι ἀλκὴν) ἢ ἀπὸ τοῦ θορὸς τὸ ζωικὸν σπέρμα φίλοιφον γὰρ τὸ μεθύον. "Hoc ideo videtur notare Eustath.," inquit Politus, " quod qui τοὺς δακτύλους εἰς τὸ τραῦμα καθίησι. Idem observavi in lampade sepulcrali, lateritia, in cujus fundo interno elegans cernitur áváyλvqov. Haruspex vituli exta manu fissiculat; nam nullum tenet vel cultrum, vel aliud ferramentum, nisi rerum edax tempus illud oblitteraverit, neque adparet eos cultro usos esse, ex illis, quæ hac de re narrant Nicander Ther. 560. et Schol. Rufus Ephes. 1. 39. et Polyænus IV. 19. p. 409. Unde pondus accedit observationi L. Bos Obss. crit. c. 6. p. 24." Hac voce carent H. Steph. et Schneideri Lexica. 2 66 Diλolins, ov, ó, ein Hurer, geiler Mensch. S. oipáw. Hesych. hat die form pixoupos." Schneideri Lex. "PiXogos, Amans coitus, libidinosus a v. oip: ap. Theocr. (Iv. 62.) legitur vocativus piλopā.” H. Steph. Thes. Ind. Proba est forma piλoipos, ut nos docet hic Eustathii locus, et compositum Kópoipos, de quo Theocr. Schol. IV. 62. : Παρὰ ̓Αλεξανδρεῦσιν κόροιφος λέγεται ὁ κόρην οἰφώμενος. Hesych. : Φίλοιφος πασχητής. (Proba est vox πασχητής, qua carent H. Steph. et Schneideri Lexica, et de qua Jensius: "Quid sibi velit Hesych., nescio." Verb. ráoɣew in obscœna signif. occurrit ap. Demosth. Seneca Declam. x., Ille Passieno, prima ejus syllaba in Græcum mutata, obscœnum nomen imposuit: Paschienum scilicet appellans. Vide H. Steph. Thes. Ind. v. πaσxηriāv.) Zonaras p. 1809. et Cyr. Alexandr. Gloss. p. cxl.: Φίλοιφος ὁ πόρνος. Ρro κύροιφος, ut in Theocr. Schol. legitur, in Etym. M. p. 531, 23. scribitur kópropos. Sed hanc lectionem falsam et reponendam esse répoipos, patet ex etymologia, quam dedit Etymologici ille auctor: Ἢ τὸν ὡς κόρην οἰφώμενον, τουτέστιν οχευόμενον, ἢ παρὰ τὸ τὴν τρίχα ύφειμένην καὶ ἡπλωμένην ἔχειν, οἷον κέρουφός τις ὤν κέρας γὰρ ἡ θρίξ· οἱ δὲ κέρας λέγουσι τὸ αἰδοῖον, καὶ κέρουφον, τὸν τὸ αἰδοῖον ἔχοντα ὑφειμένον καὶ μαλακόν. Vocem κέρουφος Lexicographi H. Steph. et Schneiderus non agnoscunt. Sed est proba vox, ut ex h. 1. patet. Ceterum forma oipáw, quam Schneiderus e Theocr. Schol. Iv. 62. recepit, occurrit quoque in Etymologi loco, τὸν κόρην οἰφώμενον. Sed ante Sylburgium, qui e conjectura οἰφώμενον reposuit, legebatur ipóμevov. “V. 26. perperam in iisdem ipóμevov,” inquit Sylb.:" nostrum oipóμevov, petitum ex v. 23., [ubi oipeix] verbum autem hoc et in prima et in secunda conjugatione usurpari, patet e Lexicis." Vera lectio est, ni fallor, oipóμevov, (Plut. in Pyrrho 28., Οἶφε τὰν Χελιδόνιδα: οἴφειν et οἴφεσθαι Eustath. ad Οd. 310. exponit περαίνειν et περαίνεσθαι :) vel οφούμενον a v. οἰφεῖν. In Theocr. Schol. pro oiquevos reponi vellem oipoúuevos. Præter Etym. M. et Theocr. Schol. nusquam alibi legitur oipáw. Pro oipeiv" dicitur," inquit H. St. Thes. Ind., " oipar, ut ap. Athen. xiii." (p. 568. d.) Sed ibi, teste Schweigh., "vetustæ membr. A. oipeis habent, non oipās." Oipeir legitur non modo in Suida v. "Apiora, (ubi pro corrupto ipei Kusterus reponit oipei), Diogeniano Prov. Cent. II. nr. 2., 66 dam scribi velint θόριξις, cum hæc vox significat ebrietatem, et po tationem vini ; θώρηξις vero, cum significat καθόπλησιν, (καθόπλισιν). Suidas: ̓́Ενιοι δὲ τὸ μὲν θερίσσεσθαι, ἀντὶ τοῦ πίνειν, διὰ τοῦ ὁ μικροῦ γράφουσι, καὶ τοῦ · τὸ δὲ θωρήσσεσθαι, ἀντὶ τοῦ ὁπλίζεσθαι, διὰ τοῦ ὡ μεγάλου, καὶ τοῦ ή. Sic scribo, ex auctorum illorum sententia ; non, ut, sine ulla scriptura diversitate editum a L. Kustero, τὸ μὲν θωρήσσεσθαι, ἀντὶ τοῦ πίνειν, etsi idem Kusterus in translatione sua, post Æmilium Portum, utrumque scribendi modum bene distinxerit, pro varia ejus vocis significatione. Hesych. : Θόριξις" οἰνοποσία, καὶ θώρηξις, καθόπλισις.” Antea sic scripserat Eustath. ad Il. Β. p. 166. : Ιστεόν δὲ, ὡς Ομηρος μὲν θωρήσσειν ἀεὶ ἐπὶ ὁπλισμοῦ φησιν· οἱ δὲ μετ' αὐτὸν, καὶ ἐπὶ μέθης τὴν λέξιν τιθέασιν· ὅθεν καὶ θώρηξις, κατὰ τοὺς παλαιοὺς, οινοποσία, καὶ ἀκρατοποσία· ἴσως δὲ καὶ αὐτὸ, διὰ τὸ μάχιμον τῶν μεθυόντων— Ιστεόν δὲ, ὅτι τε τὴν ῥηθεῖσαν θώρηξιν, διὰ τοῦ ὁ μικ ó ροῦ, καὶ ὁ γράφουσί τινες, ὡς ἀπὸ τοῦ θόρω τὸ πηδῶ, διὰ τὸ θούρους εἶναι τοὺς μεθύοντας· καὶ ὅτι χρῆσις αὐτῆς ἐν τῷ, Λιμὸν θόριξις λύει. Bene dicit Eustathius τὴν ῥηθεῖσαν θώρηξιν,” inquit Politus, “ i. e. quam dixerat οἰνοποσίαν. Nam, teste Suida, hæc a quibusdam statuitur differentia inter τὸ θωρήσσεσθαι, ἀντὶ τοῦ πίνειν, et τὸ · θωρήσσεσθαι, ἀντὶ τοῦ ὁπλίζεσθαι, ut primum scribant cum parvo 6 et , alterum vero, per á magnum et, quemadmodum etiam docet Joannes Diaconus ad Hesiodum (Scuto p. 204. ed. Heinsii), cujus verba satis depravata ac mutila sic legebam : Θωρήσσειν δὲ, διὰ τοῦ μεγάλου ὡ, καὶ τοῦ ή, γίνεται ἀπὸ τοῦ θώρηξ ἢ θώραξ θώρακος· θορίσε σειν δὲ, ἤγουν μεθύσκειν, διὰ τοῦ μικροῦ ό, καὶ τοῦ ί, γίνεται ἀπὸ τοῦ θό ριξ ὁ ἄκρατος οἶνος. Hinc Hesych. : Θόριξις· οἰνοποσία, καὶ θώρηξις· καθόπλησις, (καθόπλισις). Recte omnino. Nec erat, cur Hesychii scripturam turbarent viri doctissimi, Heinsius, Salmasius, Palmerius." Quod ad Joannis Diaconi locum attinet, fallitur vir doctus; locus enim ille omnino sanus est, ut satis constat e Phavorini Lexico, ubi sub v. κορύσσειν eadem verba leguntur: Θωρήσσειν δὲ, μέγα (i. e. μέγα ώ) καὶ ἡ, καὶ γίνεται ἀπὸ τοῦ θώρηξ, (ή) θώραξ θώρακος, θο ρίσσειν δὲ, ἤγουν μεθύσκειν, μικρὸν (i. e. ό) καὶ ί, καὶ γίνεται ἀπὸ τοῦ θόριξ, ὁ ἄκρατος οἶνος. Fallitur quoque Heinsius, qui ad Jo. Diaconi locum, pro θορίσσειν, legere vult θοξύσσειν et θόρυξ. Lex Reg. MS. auctore Libri de Proverbiis quibus Alexandrini utebantur, nr. xv. (T. XI. p. 1254. Plutarchi Opp. ed. Wyttenb.), Eustathio ad II. I. p. 403. ed. Rom., et Hesychio, sed in ipso Theocriti Scholiasta et Etymologo, quibus οἰφεῖν τὸ συνουσιάζειν. Hesych. : Μιξοιφία· μίξις, πλησιασμός. Salmasius : " Μιξοιφία 2 μίξω (μίσγω, vel μίγνυμι) et οἶφος.” Sed olpos illud Lexicographi non agnoscunt. Quod ad etymologiam verbi οφεῖν attinet, ἀπὸ τοῦ ὀπιπεύειν inquit Schol. Theocr. 1. e. Recte; modo pro ὀπιπεύειν legas ὀπνίειν: ἔπω, ἔφω, όπύω, ὀπυίω, οἴφω, αψέω. Cf. Schneideri Lex. v. οἰφέω. ap. Albertium ad Hesych. v. post θωρηκτῇσι : Θοριχθῆναι μεθυσθῆναι, θωρηχθῆναι δὲ, ἀντὶ τοῦ ὁπλίζεσθαι, διὰ τοῦ ἢ μεγάλου καὶ τοῦ ἤ. Zonaras p. 1047.: Oógnt i axparos oivos. Lege cum Kulenkampii Codice θόριξ. “ Ρτο θώρηξ, Ion. pro θώραξ. De poculo sic dicto satis constat. Sed vinum merum sic dici non memini. θώρηξις tamen, quod alii scribunt θόριξις (α θόρω) exponitur ἀκρατοποola. Cf. H. Steph. Thes. 1. 1636. ópi etiam Lex. Reg. MS,, quod affert Albert. ad Hes., ubi emendatur bópiis: (Oógi· ó äxpaTos olvos.)" Tittmann. Fallitur Albertius: 0ópi recte se habet, ut patet ex Jo. Diacono et Phavorino. De v. bópy s. bópsž pro vino mero dubitare non debuerat Tittmannus; sic enim exponitur nou modo a Zonara, sed etiam in Lex. Reg. MS., et a Jo. Diacono et Phavorino. Quod ad Hesychii locum attinet, sic vulgò editur, et sic edidit Albertius: Θόριξις οινοποσία, καὶ θώρηξις" καθόπλισις. Sed hac est Musuri conjectura; Codex enim Marcianus, teste Schowio, habet: Θώρηξις· οἰνοποσία, καθόπλησις (καθόπλισες.) "In hac Glossa innovanda atque interpolanda Grammaticorum commentum, cujus Suidas meminit, secutus videtur (Musurus); at parum subtiliter, Hesychii enim et aliorum auctoritas plus valet, quam ejusmodi Grammaticorum nugæ, quæ sola vitiosa scriptura e pronunciatione orta fundatæ sunt. Unanimi igitur VV. DD. consensu Codicis lectio reponenda est." N. Schow. "Ex omnibus patét," inquit Tittmannus ad Zonara Lex. p. 1068., " discrimen illud scripturæ esse commentum Grammaticorum. Quod sequutus Musurus Hesychii lectionem mutavit v. Copiis, quum Cod. MS. habeat θώρηξις. Certe loci ex Aristophane, Nicandro Alex. 32., et Theogn. 413. 470. 508. citati scripturam upoow "mendi suspicione liberant, in quibus metri ratio alteram scripturam Bopioow non admittit," notante H. Steph. Thes. 1. 1636. c. Sed "discrimen illud scripturæ esse commentum Grammaticorum," cum Tittmanno post Schowium, non ausim dicere. Si recentiores scriptores, ut supra demonstravimus, scribunt λords pro wrès, et novičw, κανία, ἀκόνιστος, κόνειον s. κόνιον, μια κωνίζω, κωνία, ἀκώνιστος, κώνειον s. xúviov, non est, cur de usu vocis ógnis apud recentiores, pro Buns, dubitemus. Ιστέον δε, inquit Eustathius 1. c., ὅτι τε τὴν ῥηθεῖσαν θώρηξιν, διὰ τοῦ ὁ μικροῦ καὶ ὁ γράφουσί τινες, ὡς ἀπὸ τοῦ θόρω τὸ πηδῶ, διὰ τὸ θού ρους εἶναι τοὺς μεθύοντας· καὶ ὅτι χρῆσις αὐτῆς ἐν τῷ, Λιμὸν θόριξις λύει, Hippocratis est aphorismus p. 391, 23. ed. 1538. Apòv bwgnkis Quei. Erotianus p. 178. ed. Franzii scribit wgns. Galenus p. 434., ut vulgo editur, gntis airwσrs nos pén. At in Codice Dorvilliano, "bene exarato" (ut ait ipse Dorvillius, Misc. Obss. crit. nov. T.x. Amst. 1749.) et in Codice Mosquensi legitur ópis, ut scribitur in Eustathii loco, qui effugit Franzii diligentiam. Schohastes ad Nicandri Ther. 32.: θωρηχθέντες ἀντὶ τοῦ μεθυσθέντας, καὶ Ιπποκράτης τὴν οἰνοποσίαν θώρηξιν εἴρηκε. Thetfordia 1x. Julii MDCCCXVI. ON THE PHILOSOPHICAL SENTIMENTS OF EURIPIDES. Euripidi tu quantum credas nescio; ego certe singulos ejus versus singula testimonia puto.—Cicero Lib. xvi. Ep. viii. ad Tironem. PART II. [Continued from No. xxvii. p. 125.] We shall now proceed to show that he did it also on minor points. 1. Elian in his Var. Hist. Lib. VIII. c. 13. writes 'Αναξαγόραν φασὶ μὴ γελῶντά ποτε ὀφθῆναι, μήτε μειδιῶντα τὴν ἄρχην. His two principal disciples, Pericles and Euripides, are both said to have been knights of the wóful countenance. Alexander Ætolus in the Noctes Atticæ of Aulus Gellius gives the following testimony regarding our Tragedian XV. chap. 20. Ὁ δ' ̓Αναξαγόρου τρόφιμος χαιοῦ στρυφνὰ μὲν ἐμοίγε προσειπεῖν καὶ μισόγελως καὶ τωθάζειν οὐδὲ παρ ̓ οἶνον μεμαθηκώς. II. Aristotle περὶ Ζώων γενεσέως tells us that 'Αναξαγόρας καὶ ἔνιοι τῶν φυσιολόγων φασὶ γίνεσθαι ἐκ τοῦ ἄῤῥενος τὸ σπέρμα, τὸ δὲ θῆλυ παρέχειν τὸν τόπον. This was the opinion which Euripides constantly expressed. Whilst he calls the father τὸν φύσαντα, τὸν φυτεύσαντα, τὸν ἀροτῆρα, τὸν τοῦ γενοῦς ἀρχηγέτην, he asserts that children owe every thing to him as the author of their existence, to the mother nothing. Thus in a fragment of his, preserved by Stobæus LXXVII. ρ. 453. a son thus addresses his mother: στέργω δὲ τὸν φύσαντα τῶν πάντων βροτῶν μάλισθ', ὁρίζω τοῦτο, καὶ σὺ μὴ φθόνει also in Alcest. v. 637. Οὐχ ἡ τεκεῖν φάσκουσα καὶ καλουμένη This doctrine was also taught by Æschylus in Eumen. 661. Οὐκ ἔστι μήτηρ ἡ κεκλημένου τέκνου τοκεὺς, τροφὸς δὲ κύματος νεοσπόρου τίκτει δ' ὁ θρώσκων, ἡ δ', ἅπερ ξένῳ ξένη, ἔσωσεν ἔρνος, οἷσι μὴ βλάψῃ θεός. τεκμήριον δὲ τοῦδέ σοι δείξω λόγου πατὴρ μὲν ἂν γένοιτ' ἄνευ μητρός πέλας ἀλλ ̓ οἷον ἔρνος οὔτις ἂν τέκοι θεός. and Euripides has more fully explained his sentiments on this subject in some lines of the Orestes v. 545. πατὴρ μὲν ἐφύτευσέν με, σὴ δ' ἔτικτε παῖς, τό σπέρμ' ἄρουρα παραλαβοῦσ ̓ ἄλλου πάρα. NO. XXVIII. cl. J. VOL. XIV. U |