est ἡ δὲ ποίμνη, quod conjecit Abresch ad Æschyl. ΙΙ. p. 2. Schneider.]

— 56. Η τελευταία δὲ γενομένη τῇ πρόσθεν ἐπὶ πάσαις ἑαυτὴν ἐπαναπαύσασα, εἶτα οὐραγεῖ. Lege, ἡ τελευταία δὲ γενομένη (sc. ἔλαφος), τῆς πρόσθεν ἐπ ̓ ὀσφύος ἑαυτὴν ἐπαναπ.

VI. 1. Ονπεροῦν ὑμνεῖ Πλάτων ὁ ̓Αρίστωνος παρὰ τὸν τῆς ἀθλήσεως χρόνον πάντῃ συνουσίας ἀμαθῆ καὶ ἄπειρον διαμεῖναι ἁπάσης. L. χρόνον πάντα. [“ Ita pro vulgato πάντῃ emendavit Gesnerus, approbante L. Bos Animadvv. Crit. p. 140." Schneider.]

5. Λέγονται δὲ (οἱ ἔλαφοι) καὶ φυλάττεσθαι μή ποτε ἄρα νεαροῖς οὖσιν αὐτῶν τοῖς ἕλκεσιν, εἶτα προσπίπτουσα ἡ ἀκτὶς, πρὶν ἢ παγῆναι, καὶ τοὺς καλουμένους χόνδρους λαβεῖν, ἥδε τὴν σάρκα ὑποσήψῃ. L. κέρασιν βλαβεῖν. [" Pro ἕλκεσιν videtur κέρασιν, aut simile vocabulum restituendum, quod vox veagois etiam postulat." Schneider. Imno recte λαβεῖν, callus innascatur. Ep.]

- 7. Περὶ τὴν λίμνην τὴν καλουμένην Μύριδος. An Μοίριδος ? ut hom die. [“ Herod. I. 146. Λίμνης τῆς Μοίριος κατὰ κροκοδείλων καλεομένην πόλιν, ubi h. 1. adhibuit Valck. p. 176." Schneider.] -10. Καὶ ἀπόχρη πένητι δοῦλον κύνα ἔχειν. Ησαν δὲ ἄρα καὶ τῶν ἀΐδουλοι ὡσπεροῦν ̓Αραβῶν μὲν οἱ Τρωγλοδύται. Ι. ἀεὶ δοῦλοι ? [πιο recte άΐδουλοι : sic ἀΐδιος pro ἀείδιος, sempiternus. Voce ἀΐδουλος augeri potest H. Steph. Thes. In Lexicon suum e Nostro recepit Schneiderus.

-

ED.]

- 15. Προῄει μὲν γὰρ τὰ παιδικὰ ὁ δελφὶν φέρων ἐπὶ πλεῖστον τῆς θαλάσσης. Γ. τὸν παῖδα φέρων.

Καὶ τῷ οὐραίῳ τὸν ὀμφαλὸν κεντεῖ. L. ἄκρῳ. [" Gesnerus ἄκρῳ legit, quod interim probo, dum Codices melius aliquid suggerant." Schneider.]

- 32. Τῇ Μαρία λίμνη. An Μοίριδι, ut supra, VI. 7. [" Strabo Μάριαν habet XVII. p. 799. Salubritatem regionis circa Mariam lacum describit Philo T. II. p. 474., ubi Codices itidem Máρεια præferunt. Schneider.]

39. Καὶ ταῦτα μέντοι σωμένης. L. ἐρωμένης. [“ Mutilum et corruptum esse locum interpretes consentiunt. Gesnerus emendabat, Ταῦτα μὲν τὰ ἄλογα. Triller, Ταῦτα μὲν τὸ ζώων γένος : Wardus, pro σωμένης, legit σωφρόνως : Abresch ad Aschylum III. p. 174. Elianum putat haud dubie scripsisse, Ταῦτα μὲν τῆς, aut μέντοι τῆς φύσεως φειδομένης. Equidem quod ex his eligam, non video." Schneider.]

42. Λόγον δὲ Ἰταλον τῇ Συβαριτῶν πόλει συνακμάσαντος ἔργου μνημονεύοντα, καὶ φοιτήσαντα εἰς ἐμὲ, εἰπεῖν οὐ χειρόν ἐστι. Sensus difficilis, nisi reddatur quod eraquat. delicias Subaritarum. [Συ νακμάσαντος, i. e. connected with the earliest history of the city itself. ED.]

- 50. Κλεάνθην τὸν ̓́Ασσίον κατηνάγκασε καὶ ἄκοντα εἶξαι καὶ ἀποστῆναι τοῖς ζώοις· τοῦ καὶ ἐκεῖνα λογισμοῦ μὴ διαμαρτάνειν, ἀντιλέγοντα

ἰσχυρῶς καὶ κατὰ κράτος ἱστορία τοιαύτη φασίν. Sententia confusa et vix grammatica. Corrige sic : Ιστορία τοιαύτη, ως φασι, κατηνάγ κασε Κλ.-ἀποστῆναι τοῦ περὶ τοῖς ζώοις, καὶ ἐκεῖνα.

VII. 1. Οὐκοῦν ἢ τὸν ἐπινησθέντα αὐτοῖς, ἢ τὸν συντραφέντα ἐκ πολύ λοῦ μόχθου, προθυμότατα ἐκτελοῦσι. Sensus obscurus. Τὸν (sc. πόνον) ἐπινησθέντα, impositum, accumulatum: ἡ συντραφέντα fors. συμπαί δευθέντα. Sed mallem voces - omittere.

—10, de cane, ἀμύσσων τοῖς ὄνυξι. L. ὁδοῦσι.

-

15. de elephante: Τῶν μὲν οὖν κινδύνων καὶ πόνων οἱ νέοι κατάςχονται· ποτοῦ δὲ ἄρα καὶ τροφῆς ἀφίστανται, τοῖς πρεσβυτέροις αἰδῶ νέμοντες, καὶ τῶν Λυκούργου τιμῶντες τὸ γῆρας νόμων δέονται οἵδε οὐδέν. Απ τιμῶντος? [Huic conjectura favet ordo verborum. Vulgo τῶν τοῦ Λυκούργου: “ sed alterum articulum,” notante Schneidero, "omittit Mediceus." En.]

– 24. (Οἱ καρκίνοι) προσανέρπουσιν ἐς τὴν γῆν, καὶ ἀναῤῥιχῶνται ἐπὶ τοὺς κρημνούς. Vox inusitata: fors. ἀνερπύζονται. [Proba vox ἀναῤῥιχῶνται. Suidæ ἀναῤῥιχᾶσθαι est τὸ πρὸς ἄναντες ἀναβαίνειν, ἅμα ταῖς χερσὶν ἀντιλαμβανόμενον καὶ στηριζόμενον. Vide H. Steph. Thes. Ind. et Schneideri Lex. Neuter lexicographus Nostri locum adduxit. ED.]

28. Οτὲ τὸν ̓Ικάριον ἀπέκτειναν οἱ προσήκοντες τοῖς πρῶτον πιοῦ σιν οἶνον. L. σὺν τοῖς πρῶτον π. ο. [" Gesnerus emendabat, οἱ πρῶτ τον πίνοντες οἶνον καὶ ἐμπεσόντες, quam conjecturam non necessariam esse docuit Gronovius, qui conferre jubet Hygini Astronom. c. IV. et Tzetzæ Chiliad. IV. 128." Schneider.]

34. Καὶ ἐκβάλλουσα τὴν γλῶτταν ἐκμυζᾷ, εἶτα διώδησεν ἑαυτὴν ἡ γλῶττα ὑπὸ πλησμονῆς. L. ἑαυτῆς, velῇ.

— 38. Εστι δὲ καὶ οὗτοι καὶ ὁ κύων, Νίκωνος γράμμα. Forsan re ponendum est αὐτόθι pro οὗτοι.

VHI. 9. ̓Επίδεσμα καὶ σπληνία καὶ κράσεις φαρμάκων μακρᾶν χαίρειν ἀπολιπόντες. Σπληνία, vox suspecta. [Imo recte se habet. Est vox Medicorum, pro linteolo, a lienis figura longa magis quam lata. Vide H. Steph. Thes. III. p. 958. Σπλήνες Hesychio sunt τὰ παρὰ · τοῖς ἰατροῖς ἐπιμήκη ὀθόνια. Εν.]

Κύνα δὲ καὶ ἐκεῖνο οὐ διαλέληθεν, ὅτι ἄρα τῆς μελίας ὁ καρπὸς τοὺς μὲν ἧς πιαίνει, αὑτῷ δὲ ἄλγημα ισχίου προξενεῖ. Non Fraxini : an Μηλέας ? ["Ceterum stultum esset canem ad fructum fraxini invitare, cibum generi canino plane ineptum, ut plerique arborum atque herbarum fructus.” Schneider.]

– 11. Ὡς ἔδεισε τῇ ̓Ιδῃ τὸν ̓Αγχίσην. L. ὡς ἔτι καὶ ἐν τῇ Ιδη. [“ Gesnerus, ὥς ποτε ἐν τῇ Ιδῃ. Gronovius, ὡς ἐν πιδπέσσῃ τῇ "16, ex Iliade A. 182." Schneider.]

13. Καὶ ἀσπίδας, καὶ σφονδύλας, καὶ τίφας. Απ τίλφας ? ίφη, Lat. tipula, at τίλφη s. σίλφη, Lat. blatta. Vide Schneideri Lex.] - 15. Χρόνῳ δὲ τῷ εἰκότι ῥωσθέντα καὶ φύσαντα τὰ ὠκύπτερα ἐλεύ θερον εἶναι μεθῆκεν. Αν ἐπισχύσαντα κατὰ τὰ ὠκύπτερα

VIII. 28. Στεφάνοις μὲν αὐτοῖς σφᾶς ἑαυτοὺς ὑπὲρ τῆς εὐερμίας ἀγ λαΐζουσι. Dele αὐτοῖς.

Στεφανοῦσι δὲ καὶ τὰς ἁλιάδας, καὶ καταίρουσι κρότῳ τε καὶ αὐλοῖς, τὸ θήραμα μαρτυρόμενοι. Ι.. κατάγουσι.

Σπονδὰς δὲ ἰχθύσι καὶ πᾶν ὅσον ὑδροθηρικόν. L. ἰχθύσι τούτοις (sc. ̓Ανθίᾳ καὶ Ελλοπι) κατὰ πᾶν ὅ. ύ. [" Verba σπονδὰς δὲ et reliqua duritiem aliquam habere mihi videntur. Sensus est: Ibi pacem esse cum piscibus, tum urinatoribus." Schneider.]

ΙΧ. 7. Καὶ ὁ μὲν τοῦ Μενάνδρου Θήρων μέγα φρονεῖ, ὅτι ῥινῶν ἀνθρώ τους φάτνην αὐτοὺς ἐκείνους εἶχε. L. ὡς φάτνην οὕτως ἐκεῖνος εἶχε, naribus trahebat. [ Menandri locum aliquem ex Grammatico laydat Salmasius ad Jul. Capitolinum p. 168, "Εγωγ' ἐπίσταμαι ῥινᾶν. Cf. Suidas in Κλείσαφος.” Schneider. Vide H. Steph. Thes. III. p. 699. c. Photius: Ρινᾷν· ἐξαπατῶν, οὕτως Μένανδρος. Cf. Zonar. Lex. p. 1613. cum Tittmanni nota, et Hesych. Ep.]

- 17. Ως ἡ χελιδών, καὶ οἴκων δεομένη, καὶ ἄκλητος εἰσιοῦσα ξένη, καὶ λυποῦσα τὰ ἑωθινὰ ἐν τῷ λάλῳ Αῃ ἐν τῷ λαλεῖν ?

-25. Καράβου δὲ ἡ φύσις νήξει, ὅταν ἀδεὴς ᾖ, πορεύεται ὅδε ὁ ἰχθὺς, πρόσω πλαγιάσας δεῦρο καὶ ἐκεῖσε τὰ κέρατα, ἵνα μὴ πρὸς ἐναντίαν τὴν νήξιν τὸ ὕδωρ ἰὸν, εἶτα ἀναστέλληταί οἱ τὰ κέρατα, καὶ ἐμποδίζηται πρόσω χωρεῖν. Forsan, pro νήξει, reponendum est ἐν νήξει, vel κατὰ νῆξιν. [ Gesnerus (pro νήξει) καὶ ἥδε emendat. Aristot. Η. Α. 1. 5. τὰ δὲ σκληρόδερμα ὡς κάραβος, τοῖς οὐραίοις νεῖ τάχιστα : cf. idem de Partibus IV. 8." Schneider. Sed, nostra quidem sententia, verum conjecit J. Stackhousius. Ep.]

294

E. H. BARKERI EPISTOLA

SECUNDA AD G. H. SCHÆFERUM

De quibusdam LEXICOGRAPHORUM VETERUM Glossis.

Zonaras, p. 1278.: Κωνίσαι πίθον πισσῶσαι· κωνᾷν γὰρ τὸ στρέφειν· καὶ τοὺς βέμβικας ἤτοι τοὺς στρόμβους κώνους λέγουσι. Κωνῆσαι τὸ ἀγαγεῖν τὸν ἵππον κύκλῳ, ἤ. Κονίσαι δὲ ἀντὶ τοῦ ἀγωνίσαι μικρὸν καὶ τ. Schneiderus ad Nicandri Alexipharm. (Halæ, 1792. 8.) p. 136. e Lexico MS. Kalliano affert hæc : Κωνῆσαι δὲ τὸν ἵππον κύκλω ἀγαγεῖν, ἦταν κονίσαι δὲ ἀντὶ τοῦ ἀγωνιάσαι μικρὸν καὶ ἰῶτα. Auctor Lexici hujusce Kalliani ea compilaverat, ut videtur, e Zonaræ Lexico, calami errore scribens ἀγωνιάσαι, pro ἀγωνίσαι. Ceterum Tittmannus ad Zonaræ locum hæc adnotavit : Κωνίσαι] Hesych. et Etym. Μ. κωνῆσαι. Sed recte distinguit noster κωνίσαι· τὸ πισσῶσαι, et κωνῆσαι· τὸ κύκλῳ ἀγαγεῖν. Quanquam confunditur sa pius a Lexicographis, et Photius κωνῆσαι dicit τὸ πισσῶσαι, ἐπεὶ περιδινοῦσιν ἐν κύκλῳ τὰ πισσούμενα. Cf. Η. Steph. Thes. Ind. Sed rectius tamen distinguitur. Et Hesych. : Κεκώνισται· πεπίσσωται. Idem, Διακωνίσαι· τὸ διακλύσαι, ἀπὸ τοῦ κωνίσαι, ὅπερ ἐστὶ πίσσῃ χρίσαι. Vide ibi Kuster. Et dicitur etiam κωνίτης οἶνος, et πισσοκωνία. Κωνᾷν· τὸ στρέφειν, refer ad κωνῆσαι. Indicare voluit Noster, scribendum κωνίσαι, quoniam κωναν sit τὸ στρέφειν, unde κωνῆσαι· τὸ κύκλῳ ἀγαγεῖν.” Recte distinguit Zonaras, et post eum Tittmannus, inter κωνῆσαι· τὸ κύκλῳ ἀγαγεῖν, et κωνίσαι· τὸ πίθον πισσῶσαι, quanquam, ut in Epistola ad G. Η. Schæferum (Class. Journ. xxiv.) ostendi, confunduntur sæpius a Lexicographis. Sed fallitur Tittmannus, credens χωνῆσαι, pro πίθον πισσῶσαι, nusquam legi; nam, ut dixi ibidem, Græci usurpabant non modo κωνίσαι πίθον, verum etiam κωνῆσαι πίθον. Sed κωνῆσαι illud accipiendum est pro aoristo, non a v. κωνᾶν τὸ στρέφειν, sed a v. κωνεῖν, pice inungere, unde Aristoph. in Vesp. 598. dixit περικωνεῖ, ubi Schol. περικωνῆσαι· τὸ πισσῶσαι τὰ κεράμια. Voc. Πισσοκωνία, a Tittmanno 1. c. memoratum, quod Schneiderus in Lexicon suum ex Hesychio recepit, e tertia ejus editione expellendum est: nam in utroque Hesychii loco Codex Marcianus, teste N. Schow. habet πισσοκονία Fallitur Tittmannus, sic scribens : “ Dicitur κωνίτης οἶνος.”

• Hinc omnino defenditur vox ἀμμοκονία, ab Η. Steph. prætermissa, a Schneidero autem in Lexicon suum recepta. Vir doctus (Blomfieldius, ni fallor) in Mus. Crit. Cant. II. p. 257.: Τῇ χαλικι ἀναμίξαντες τὴν ἀμμοκονίαν, Strabo. v. p. 376. “ For this last word, which occurs in no other place, we would substitute τὴν ἄμμου κονίαν.” Estne igitur ἀμμόνιτρον, fritta, quod Plinii solius testimonio confirmatur (xxxvi. 66. de Vulturno mari, "Ibi fit massa, quæ vocatur Am

Κωνίας οἶνος scribere debuerat: Galenus Gloss. Hippocr., Κωνίαν οἶνον· τὸν πισσίτην. Voc. κωνίτης, quo caret H. Stephani Thes., agnoscit tamen Schneiderus, sed ab eo affertur ἀμαρτύρως. Voc. κωνίτις, quo augeri potest H. Steph. Thes., occurrit in Rhiani Epigr. ap. Athen. xi. p. 499.,

Ημισυ μὲν πίσσης κωνίτιδος, ἥμισυ δ ̓ οἴνου.

Vulgo κωπίτιδος, sed bene Toupius, Emendd. in Suid. II. p. 126., reposuit κωνίτιδος, picis e como s. fructu pini expressa. Vide Jacobsii Comment. ad Anthol. Gr. vii. p. 327. (Voc. κωνίτις Jacobsius in Indice Græcitatis non posuit. Photius Les.:— Κωνῆσαι· περιενεγκεῖν, διακαῦσαι· ἀπὸ τῶν πισσούντων· ἐπεὶ περιδείνουσιν (περιδι νοῦσιν) ἐν κύκλῳ τὰ πισσούμενα· κώνους γὰρ καλοῦσι τοὺς στροβίλους εἰκότως καὶ οἱ πηττοῦντες (πιττοῦντες) τὰ ἀγγεῖα ἀπὸ τῆς περιαγωγής κωναν· καὶ τοῦ ἐλαίου δὴ περικωνῆσαι· εἴληπται ἀπὸ τῆς τῶν κώνου περιαγωγῆς, οὐκ ἀπὸ τῆς πιττώσεως. Fallitur Schleusnerus Animadv. in Phot. : « Κωνῆσαι περιενεγκεῖν κ. τ. λ. ob sequentia legendum est necessario κωνίσαι.” Photius, ut in Epist. ad Schaef. (Class. Journ. xxiv.) diximus, h. 1. confundit κωνᾷν, τὸ στρέφειν, κύκλῳ περιφέρειν, cum κωνεῖν, pice inungere. Photii locus medica manu eget: aliis tamen emendandum et explicandum relinquimus; nihil enim nobis nunc in mentem venit. Photius: Πισσοκώνη, τῷ πυρὶ τῷ εὐκαύτῳ· ἐπεὶ τὰ καιόμενα πίσσῃ χρίεται· Αἰσχύλος Κρήσσαις. Vitiosam hanc scripturam sine dubio typothetæ ignorantiæ aut oscitantiæ debemus; in apographo enim Albertii ad Hesych. T. 11.col. 965. n. 5. rectius legitur : Πισσοκωνήτῳ· πυρὶ τῷ εὐκαύστῳ. Πισσοκωνήτῳ etiam Hesych. habet." Schleusnerus Animadvv. in Phot. Fallitur Schleusnerus. Albertius quidem Hesychii glossam sic edidit : Πισω σοκωνήτῳ· περὶ πίσσῃ χριόυσιν, ἵνα τάχιον κατακαίηται· κωνῆσαι δέ ἐστι, τὸ περιενεγκεῖν. Sed πισσοκωνήτῳ est Musuri emendatio. Co

monitrum, atque hæc recoquitur, et fit vitrum purum, ac massa vitri candidi :”) in άμμου νίτρον mutandum ? Falsus est idem vir doctus, dicens voc. ἀμμοκονία nusquam alibi legi; occurrit enim ap. Tarentinum in Geopon. II. 27. 4. : Μετὰ δὲ ταῦτα σικύου ἀγρίου τὰς ῥίξας καὶ τὰ φύλλα ἀποβρέξας εἰς ὕδωρ ἡμέρας δύο, καὶ φυράσας τῷ ὕδατι τὴν καλουμένην ἀμμοκονίαν, ἐπιμελῶς τὰ ἔνδον χρίε· τινὲς δὲ καὶ εἰς τὴν κονίασιν καὶ κτηνῶν οὗρον μιγνύουσιν, ὡς φθοροποιὸν ὑπάρχον τῶν ζώων καὶ τὴν ὀστρακοκονίαν δὲ τὴν ἐπὶ τοῦ ἐδάφους χρισμένην τῷ οὔρῳ βρέ χουσι— κάλλιον δὲ τὴν ἀμμοκονίαν ἀμόργῃ βρέχειν· αὐτὴ γὰρ καὶ πάντα τὰ θηρία διαφθείρει, καὶ τὸν σῖτον στερεώτερον καὶ πυκνότερον ποιεῖ. Vox ὀστρακοκονία in H. Steph. Thes. non legitur, in Schneideri autem Lexico affertur ἀμαρτύρως. Idem H. Stephanus prætermisit voc. ἐλαιοκονία, quod in Schneideri Lexico affertur ἀμαρτύρως. Eustathius ad Il. Δ. p. 501. : Κονία δὲ, καὶ κόνις, παρὰ μὲν τῷ Ποιητῇ, ταῦτα δύο νανται, ὡς καὶ ὁ κονίσσαλος παρὰ δὲ τοῖς ὕστερον ἡ μὲν κονία καὶ ἄλλο τι σημαίνει, ὡς ἡ ἀπ' αὐτῆς σύνθετος ἐλαιοκονία δηλοῖ.