ALVE. Jamque vale. Quid enim quis pergeret ultra?

Qua jocus et lusus non vocat, ire voles? Scilicet hic, Lector, cur noster habebere, non est ;

Delitiis folio non faciente tuis.

Nam nec Acidalios halat mihi pagina rores;
Nostra Cupidineæ nec favet aura faci.
Frustra hinc ille suis quicquam promiserit abi:
Frustra hinc illa novo speret abire sinu.
Ille è materna melius sibi talia myrto;
Illa jugis melius poscat ab Idaliis.
Quærat ibi suus in quo cespite surgat Adonis,

Quæ melior teneris patria sit violis.

Illine totius Floræ, verisque, suique

Consilio, ille alas impleat, illa sinus.

Me mea (casta tamen, si sit rudis) herba coronet :
Me mea (si rudis est, sit rudis) herba juvat.
Nulla meo Circæa tument tibi pocula versu:
Dulcia, et in furias officiosa tuas.

Nulla latet Lethe, quam fraus tibi florea libat,

Quam rosa sub falsis dat male-fida genis. Nulla verecundum mentitur mella venenum; Captat ab insidiis linea nulla suis.

Et spleni, et jecori foliis bene parcitur istis.

Ah! male cum rebus staret utrumque meis ! Rara est quæ ridet; nulla est quæ pagina prurit : Nulla salax, si quid nôrit habere salis. Non nude Veneres: nec, si jocus, udus habetur : Non nimium Bacchus noster Apollo fuit. Nil cui quis putre sit detorquendus ocello; Est nihil obliquo quod velit ore legi.

Hæc coram, atque oculis legeret Lucretia justis :
Iret et illæsis hinc pudor ipse genis.

Nam neque candidior voti venit aura pudici
De matutina virgine thura ferens:

Cum vestis nive vincta sinus, nive tempora fulgens,
Dans nive flammeolis frigida jura comis,
Religiosa pedum sensim vestigia librans,
Ante aras tandem constitit; et tremuit.
Nec gravis ipsa suo sub numine castior halat
Quæ pia non puras summovet ara manus.
Tam Venus in nostro non est nimis aurea versu :
Tam non sunt pueri tela timenda Dei.
Sæpe puer dubias circum me moverat alas;
Jecit et incertus nostra sub ora faces.

Sæpe vel ipse sua calamum mihi blandus ab ala,
Vel matris cygno de meliore dedit.
Sæpe Dionææ pactus mihi serta coronæ ;
Sæpe, mens vates tu, mihi dixit, eris.

I procul, I cum matre tua, puer improbe, dixi:
Non tibi cum numeris res erit ulla meis.

Tu Veronensi cum passere pulchrior ibis :
Bilbilicisve queas comptius esse modis.
Ille tuos fingit quocunque sub agmine crines:
Undique nequitiis par erit ille tuis.

Ille nimis (dixi) patet in tua prælia campus:
Heu nimis est vates et nimis ille tuus.

Gleba illa (ah! tua quam tamen urit adultera messis)
Esset Idumæo germine quanta parens!
Quantus ibi et quantæ premeret puer ubera matris!
Nec cœlos vultu dissimulante suos.

Ejus in isto oculi satis essent sidera versu ;
Sidereo matris quam bene tuta sinu!
Matris ut hic similes in collum mitteret ulnas,
Inque sinus niveos pergeret, ore pari!
Utque genis pueri hæc æquis daret oscula labris!
Et bene cognatis iret in ora rosis!

Quæ Mariæ tam larga meat, quam disceret illic
Uvida sub pretio gemma tumere suo!

Staret ibi ante suum lacrymatrix Diva Magistrum :
Seu levis aura volet, seu graves unda cadat ;
Luminis hæc soboles, et proles pyxidis illa,
Pulchrius unda cadat, suavius aura volet.
Quicquid in his sordet demum, luceret in illis.

Improbe, nec satis est hunc tamen esse tuum? Improbe cede puer: quid enim mea carmina mulces? Carmina de jaculis muta futura tuis.

Cede puer, qua te petulantis fræna puellæ ;

Turpia quæ revocant pensa procacis heræ ; Qua miseri male pulchra nitent mendacia limi; Qua cerussatæ, furta decora, genæ ;

Qua mirere rosas, alieni sidera veris ;

Quas nivis haud propriæ bruma redempta domat. Cede puer (dixi et dico) cede improba mater: Altera Cypris habet nos; habet alter Amor.

Scilicet hic Amor est.

Sed mater virgo.

Hic est quoque mater Amoris.
Sed neque cæcus Amor.

O puer! o Domine! o magnæ reverentia matris!
Alme tui stupor et religio gremii !

O Amor, innocuæ cui sunt pia jura pharetræ ;
Nec nisi de casto corde sagitta calens!
Me, puer, o certa, quem figis, fige sagitta.
O tua de me sit facta pharetra levis !
Quodque illinc sitit et bibit, et bibit et sitit usque;
Usque meum sitiat pectus, et usque bibat.

Fige, puer, corda hæc. Seu spinis exiguus quis,
Seu clavi aut hasta cuspide magnus ades;
Seu major cruce cum; seu maximus ipso
Te corda hæc figis denique. Fige puer.
O metam hanc tuus æternum inclamaverit arcus:
Stridat in hanc teli densior aura tui.

O tibi si jaculum ferat ala ferocior ullum,
Hanc habeat triti vulneris ire viam.

Quique tuæ populus cunque est, quæ turba, pharetræ ;
Hic bene vulnificas nidus habebit aves.

O mihi sis bello semper tam sævus in isto!

Pectus in hoc nunquam mitior hostis eas.

Quippe ego quam jaceam pugna bene sparsus in illa!
Quam bene sic lacero pectore sanus ero!

Hæc mea vota. Mei sunt hæc quoque vota libelli.
Hæc tua sint Lector; si meus esse voles.

Si meus esse voles: meus ut sis, lumina (Lector)
Casta, sed o nimium non tibi sicca precor.

Nam tibi fac madidis meus ille occurrerit alis,
(Sanguine, seu lacryma diffluat ille sua :)
Stipite totus hians, clavisque reclusus, et hasta:
Fons tuus in fluvios desidiosus erit?

Si tibi sanguineo meus hic tener iverit amne,
Tune tuas illi, dure, negabis aquas?
Ah durus! quicunque meos, nisi siccus, amores
Nolit; et hic lacrymæ rem negat esse suæ.
Sæpe hic Magdalinas vel aquas vel amaverit undas;
Credo nec Assyrias mens tua malit opes.
Scilicet ille tuos ignis recalescet ad ignes;
Forsan et illa tuis unda natabit aquis.
Hic eris ad cunas, et odoros funere manes :
Hinc ignes nasci testis, et inde meos.

Hic mecum, et cum matre sua, mea gaudia quæres :
Maturus Procerum seu stupor esse velit ;

Sive per antra sui lateat (tunc templa) sepulchri :
Tertia lux reducem (lenta sed illa) dabit.
Sint fidæ precor ah (dices) facilesque tenebræ ;
Lux mea dum noctis (res nova!) poscit opem.
Denique charta meo quicquid mea dicat amori,
Illi quo metuat cunque, fleatve, modo,

Læta parum (dices) hæc, sed neque dulcia non sunt : Certe et amor (dices) hujus amandus erat.

Si nimium hic promitti tibi videtur, Lector bone, pro eo cui satisfaciendo libellus iste futurus fuerit; scias me in istis non ad hæc modo spectare quæ hic habes, sed ea etiam quæ olim (hæc interim fovendo) habere poteris. Nolui enim (si hactenus deesse amicis meis non potui; flagitantibus a me, etiam cum dispendii sui periculo paterer eos experiri te in tantum favoremque tuum) nolui,