Cum terror sacer, Anglicique magnum
Murmur nominis increpabit omnem
Lato Bosporon, Ottomanicasque
Non picto quatiet tremore Lunas;
Te tunc altera nec timenda paci,
Poscent prælia. Tu potens pudici
Vibratrix oculi, pios in hostes
Late dulcia fata dissipabis.
O cum flos tener ille, qui recenti
Pressus sidere jam sub ora ludit,
Olim fortior omne cuspidatos
Evolvet latus aureum per ignes;
Quique imbellis adhuc, adultus olim ;
Puris expatiabitur genarum
Campis imperiosus Cupido;
quam certa superbiore penna Ibunt spicula, melleæque mortes, Exultantibus hinc et inde turmis, Quoque jusseris, impigre volabunt! O quot corda calentium deorum De te vulnera delicata discent! O quot pectora principum magistris Fient melle negotium sagittis ! Nam quæ non poteris per arma ferri, Cui matris sinus atque utrumque sidus Magnorum patet officina amorum ? Hinc sumas licet, O puella princeps, Quantacunque opus est tibi pharetra. Centum sume Cupidines ab uno Matris lumine, Gratiasque centum,
Et centum Veneres: adhuc manebunt
Centum mille Cupidines; manebunt
Tercentum Veneresque Gratiæque
Puro fonte superstites per ævum.
IN SENERISSIMÆ REGINÆ PARTUM
ERTA puer: quis nunc flores non præbeat hortus?
Texe mihi facili pollice serta, puer.
Quid tu nescio quos narras mihi; stulte, Decembres
Quid mihi cum nivibus? da mihi serta, puer.
Nix? et hiems? non est nostras quid tale per oras;
Non est vel si sit, non tamen esse potest.
Ver agitur: quæcunque trucem dat larva Decembrem,
Quid fera cunque fremant frigora, ver agitur.
Nonne vides quali se palmite regia vitis
Prodit, et in sacris quæ sedet uva jugis?
Tam lætis quæ bruma solet ridere racemis?
Quas hiemis pingit purpura tanta genas?
O Maria! O divum soboles, genitrixque deorum!
Siccine nostra tuos tempora ludus erunt?
Siccine tu cum vere tuo nihil horrida brumæ
Sidera, nil madidos sola morare notos ?
Siccine sub media poterunt tua surgere bruma,
Atque suas solum lilia nosse nives?
Ergo vel invitis nivibus, frendentibus Austris,
Nostra novis poterunt regna tumere rosis? O bona turbatrix anni, quæ limite noto
Tempora sub signis non sinis ire suis !
O pia prædatrix hiemis, quæ tristia mundi
Murmura tam dulci sub ditione tenes!
Perge precor nostris vim pulchram ferre Calendis :
Perge precor menses sic numerare tuos.
Perge intempestiva atque importuna videri;
Inque uteri titulos sic rape cuncta tui.
Sit nobis sit sæpe hiemes sic cernere nostras
Exhæredatas floribus ire tuis.
Sæpe sit has vernas hiemes Maiosque Decembres,
Has per te roseas sæpe videre nives.
Altera gens varium per sidera computet annum,
Atque suos ducant per vaga signa dies.
Nos deceat nimiis tantum permittere nimbis?
Tempora tam tetricas ferre Britanna vices?
Quin nostrum tibi nos omnem donabimus annum :
In partus omnem expende, Maria, tuos.
Sit tuus ille uterus nostri bonus arbiter anni:
Tempus et in titulos transeat omne tuos.
Namque alia indueret tam dulcia nomina mensis?
Aut qua tam posset candidus ire toga?
Hanc laurum Junus sibi vertice vellet utroque ;
Hanc sibi vel tota Chloride Maius emet.
Tota suam, vere expulso, respublica florum
Reginam cuperent te, sobolemve tuam.
O bona sors anni, cum cuncti ex ordine menses
Hic mihi Carolides, hic Marianus erit!
NATALIS DUCIS EBORACENSIS.
T vero jam tempus erat tibi, maxima Mater,
Dulcibus his oculis accelerare diem:
Tempus erat, ne qua tibi basia blanda
Sarcina ne collo sit minus apta tuo.
Scilicet ille tuus, timor et spes ille suorum,
Quo primum es felix pignore facta parens,
Ille ferox iras jam nunc meditatur et enses
Jam patris magis est, jam magis ille suus.
Indolis O stimulos! vix dum illi transiit infans;
Jamque sibi impatiens arripit ille virum.
Improbus ille suis adeo negat ire sub annis:
Jam nondum puer est, major et est puero.
Si quis in aulæis pictas animatus in iras
Stat leo, quem docta cuspide lusit acus,
Hostis, io! est; neque enim ille alium dignabitur hostem;
Nempe decet tantas non minor ira manus.
Tunc hasta gravis adversum furit; hasta bacillum est;
Mox falsum vero vulnere pectus hiat.
Stat leo, ceu stupeat tali bene fixus ab hoste;
Ceu quid in his oculis vel timeat vel amet,
Tam torvum, tam dulce micant: nescire fatetur
Mars ne sub his oculis esset, an esset amor.
Quippe illic Mars est, sed qui bene possit amari;
Est et amor certe, sed metuendus amor:
Talis amor, talis Mars est ibi cernere; qualis
Seu puer hic esset, sive vir ille Deus.
Hic tibi jam scitus succedit in oscula fratris,
Res, ecce! in lusus non operosa tuos.
Basia jam veniant tua quantacunque caterva;
Jam quocunque tuus murmure ludat amor.
En! Tibi materies tenera et tractabilis hic est:
Hic ad blanditias est tibi cera satis.
Salve infans, tot basiolis, molle argumentum,
Maternis labiis dulce negotiolum,
O salve! Nam te nato, puer aure, natus
Et Carolo et Mariæ tertius est oculus.
IN FACIEM AUGUSTISSIMI REGIS A
RUSA redi: vocat alma parens Academia:
En redit, ore suo noster Apollo redit. Vultus adhuc suus, et vultu sua purpura tantum Vivit, et admixtas pergit amare nives. Tune illas violare genas? tune illa profanis, Morbe ferox, tentas ire per ora notis ? Tu Phœbi faciem tentas, vanissime? Nostra Nec Phoebe maculas novit habere suas. Ipsa sui vindex facies morbum indignatur ; Ipsa sedet radiis O bene tuta suis:
Quippe illic Deus est, cœlumque et sanctius astrum ; Quippe sub his totus ridet Apollo genis.
Quod facie Rex tutus erat, quod cætera tactus:
Hinc hominem Rex est fassus, et inde Deum.
|